Zuppa di 22 spicchi d’ aglio – Soep met 22 tenen knoflook

Ciao fratello,

Als je weer eens in Nederland bent, zal ik je meenemen naar een Italiaanse delicatessenzaak in Amsterdam: Casa del Gusto. Aan de ene kant zul je je verbazen over de bedragen die stadse culisnobs met liefde betalen voor etenswaren die bij jou voor een appel en een ei te koop zijn. Aan de andere kant ben je vast ook wel onder de indruk van de bijzonderheden die dit aardige Italiaanse echtpaar verkoopt. Ik was er vandaag en heb me enorm ingehouden, want ik zag te veel lekkers. Ik kocht zwarte varkensworstjes uit Siëna (de varkens zijn zwart, de worstjes niet), visbouillon (vanwege het mooie lichtblauwe doosje met zeegezicht) en een zakje farro in zuppa della Val di Cecina, hoe klinkt dat? Een mengsel van rode linzen en spelt, voor in de soep. Weliswaar €4,90, maar het is dan ook biologisch van aard. De meeste producten in deze lekkerbekkenwinkel komen van kleine, biologisch werkende boerderijen die het slow food keurmerk hebben gekregen. Net zo duur als truffel (hadden ze ook), was botarga -geperste visseneitjes- van harder. Je kunt het over de pasta raspen, of in dunne plakjes op een bruschetta leggen en besprenkelen met citroen.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Wist je dat je door één teentje knoflook te planten je er een hele bol voor terugkrijgt? Een goeie investering! We gingen daarom gisteren op zoek naar een plek waar ze knoflook van het vorig seizoen verkochten. Zo kwamen we terecht in een oema oema winkel. Even wat anders dan jouw delicatessenzaak. Ik vind het een van de mooiste Italiaanse woorden en het staat in geen enkel –ook geen Italiaans– woordenboek. Maar het wordt des te meer gebruikt. De betekenis is: geritseld, gescharreld. Iets wat door oema oema is verkregen is verboden en wordt daarom fluisterend en in het geheim doorverteld. Wij kopen al jaren van alles bij bevriende boeren maar eigenlijk is dat dus verboden, omdat ze geen winkelvergunning hebben. We vonden de garage -want meer was het niet, langs de kronkelende provinciale weg van Cisternino naar Locorotondo. Iemand had ons uitgelegd waar we moesten zijn, want er was verder geen enkele aanwijzing. De man en de vrouw die er hun waren verkochten waren hartelijk en behulpzaam. Buiten stond een groot aantal jonge planten en boompjes te koop en er stonden houten kistjes met een twintigtal versgeplukte groenten zoals snijbiet, artisjokken, sla, andijvie, venkel en een heleboel vers fruit. Ze hadden alles zelf verbouwd op het grote stuk grond wat achter het huis lag. Binnen stonden zakken met graan, rijst, kikkererwten, linzen en andere peulvruchten. Er waren een paar planken op schragen gelegd, die vol stonden met potten zelfgemaakte tomatensaus, ingelegde artisjokken, aubergines en zilveruitjes. Daarachter plastic vijf liter flessen met zelfgemaakte rode en witte wijn. Of ik wilde proeven? Ik kreeg een plastic bekertje, en vond dat wel genoeg om half negen ’s ochtends. ‘Jullie treffen het, want op zaterdagochtend bak ik altijd brood in de houtoven’, de vrouw haalde een groot brood uit een mand. Het was nog warm en rook naar vers graan en olijfhout. Ze deed het in een papieren zak. ‘We laten ons eigen verbouwde graan altijd malen bij de molen’, legde ze uit. ‘Kijk, hier is de knoflook. Jullie zijn laat in het seizoen, hij moet vandaag nog de grond in want hij krijgt al worteltjes, zie je? Hoeveel het kost? Nee, neem zo maar mee, het is toch allemaal oema oema’.

Tanti baci,

Frans