Tortina di uova, acciughe e spinaci – Taartje van ei, ansjovis en spinazie

Ciao fratello,

Een hoogtepunt in de carrière van een moeder is het moment dat je een recept krijgt van je zoon. Het betekent ten eerste dat hij zelf kookt. En dus eet. Dat is al een enorme geruststelling. Ten tweede betekent het dat hij koken leuk vindt. Ik verbeeld me dat dit iets te maken heeft met de opvoeding, maar daarin kan ik me vergissen. Want ik heb weliswaar het goede voorbeeld gegeven, maar hij had net zo goed een voorbeeld kunnen nemen aan zijn vader, die graag in de keuken komt, maar niet om te koken. Heel misschien heb jij er ook nog iets mee te maken, want het was een pastarecept dat Kees me gaf. Ik heb het inmiddels gemaakt en ik snap zijn enthousiasme, want het is geen werk, goedkoop en uitermate smakelijk. Je snijdt een bloemkool in kleine stukken en bakt die in flink wat olie in een diepe koekenpan. Na een paar minuten hou je de pan schuin en roert in de toegestroomde olijfolie een blikje ansjovis, totdat de visjes gesmolten zijn. Dan meng je de bloemkool er door en laat het geheel met de deksel op de pan nog even garen. Ondertussen kook je spaghetti en roert die daarna in de pan bij de bloemkool. Flink veel peper erbij. Wat vind je ervan?

liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Dat klinkt lekker! Het zou kunnen zijn dat Kees het hier in de trullo een keer gegeten heeft, want het is ook een van mijn favorieten. Ik gebruik alleen liever broccoli omdat dat vaak nog smakelijker is dan bloemkool en ik fruit misschien ook nog wat knoflook en kappertjes mee. Maar ansjovis is echt een van de beste smaakmakers die ik ken. Je kunt hier ook tubes kopen met ansjovispasta. Anna vertelde me dat ze als kind veel behoefte had aan zout en vaak zo’n hele tube achterelkaar opvrat. Dat gaat me weer wat ver.

Binnenkort liggen er weer dikke ansjovissen op de markt die de huisvrouwen thuis conserveren door ze schoon te maken en ze vervolgens in het zout te leggen. Op die manier wordt al het vocht aan de vis onttrokken. Ze gaan in grote weckpotten tussen lagen grof zout en blijven daarin maandenlang goed. Maar het vereist kennelijk wel speciale toewijding, want toen ik het probeerde bleven ze een beetje vochtig en smaakten niet echt lekker. De keer daarna heb ik ze na het zouten in de zon gelegd zodat ze keihard werden, net als stokvis. Vervolgens heb ik ze in mijn keukenmachine tot poeder vermalen en dat aangelengd met olijfolie. Het resultaat is goed gelukt, een lepeltje van die olie is genoeg om, samen met wat knoflook, van 500 gram spaghetti een feestmaal te maken.

We kunnen er inmiddels buiten van genieten. Vandaag woei er een zwoel lentebriesje en terwijl de zon ons verwarmde, hoorden we hoog boven ons een vreemd geluid, zoiets als ‘kroe kroe’. In de strakblauwe hemel waren enorme groepen kraanvogels zich aan het verzamelen om naar het noorden te trekken. Dat evenement is voor ons altijd het sein dat het leven weer aangenaamwordt waarbij ik iedere keer weer versteld sta van de enorme metamorfose die de natuur hier doormaakt. Ook heb ik hier een gigantische stapel snoeihout liggen die Kees maar al te graag in de fik zou willen steken. Misschien moet hij de kraanvogels maar tegemoet komen vliegen.

Tanti baci,

Frans