Torta all’ olio di oliva – Olijfolietaart

Ciao fratello,

Het zijn ingewikkelde tijden. We moeten voortdurend afwegingen maken over dingen die lekker maar ongezond zijn (zout, suiker, zonnebaden) en over zaken die leuk, maar milieuvervuilend zijn (vliegen, vlees, vuurtje stoken).

En wat lees ik nu net, ik kan het bijna niet geloven en ik hoop dat jij er het laatste nieuws over hebt: olijfolie is milieuvervuilend omdat de pulp die achterblijft na het persen giftig is voor bodem, mens en dier en heel lang opgeslagen moet worden voordat het zijn schadelijke werking heeft verloren.

Ik had daar nog nooit van gehoord. Wat gebeurt er dan eigenlijk met dat pulp, en is dat iets waar jullie je mee bezig houden? Ik hoop niet dat ik je avond verstoor, want leuk is anders, maar ik ben toch wel nieuwsgierig hoe jij hier tegenaan kijkt.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Mijn eerste reactie was: waar baseert de journalist die zoiets schrijft zich op? Spreekt hij uit eigen ervaring? Heeft hij vervuilde landerijen vol met olijvenpulp ontdekt, bodemmonsters genomen en gezien dat de zaak reddeloos verloren is? Of heeft hij het van horen zeggen? Als ik met Italianen over het artikel praat, denken ze in eerste instantie dat de auteur regelrecht door de palmolie industrie is betaald, teneinde de olijfolie verkoop een gevoelige slag toe te brengen. Maar ik geloof niet in complottheorieën. Het zouden hoogstens de producenten van soja- en koolzaadolie kunnen zijn die baat zouden hebben bij deze anti-olijfolie campagne, want hun oliën mag je volgens het artikel naar hartelust aanschaffen. Maar Italiaanse toestanden bestaan niet in Holland, toch?

Ik ben eens even gaan informeren, eerst bij mijn vriend Rocco die een grote olijfperserij in de buurt van Villa Castelli heeft. Hij zuchtte diep toen ik de gewraakte frase uit het artikel voor hem vertaalde. “Je wilt niet weten hoe streng de controles zijn” zei hij. ‘’Ik heb deze perserij alleen kunnen openen, omdat ik genoeg land eromheen heb. Het grootste restproduct van de olijfolieproductie is water met daarin een heleboel organische stoffen zoals suikers, pectine, vetten, stikstof, mineralen,kalk etc.en dat moet gelijkmatig over het land worden verdeeld. Het is dan zelfs een prima meststof. Als een boer alle stront van zijn varkens op één plek zou dumpen is die plek er na een tijdje inderdaad niet best aan toe, maar als hij die stront met water aanlengt en gelijkelijk onder de bomen verdeelt knappen ze daar juist enorm van op. Zo is het ook met de afvalstoffen van olijfolie.”

Ik kijk ineens met andere ogen naar de duizenden olijfbomen van Rocco. Ze staan er inderdaad florissant bij. Ik vroeg hem ook wat er gebeurt met de vaste afvalstoffen van de persing. Hij vertelde dat de pitten die overblijven als brandstof worden gebruikt en de rest van de pulp, die “”sansa” heet naar een sansificio wordt gebracht, waar er nog wat olie uit wordt geperst. De droge overblijfselen daarvan vormen ook een prima brandstof.

Agostino Cavallo, commandant bij de forestale (boswachterij) in de provincie Brindisi is ook zeer verbolgen over de suggestie dat de productie van olijfolie milieu vervuilend is.

“Olijven worden al zo’n 2500 jaar geperst” zegt hij. ‘’De Romeinen zijn ermee begonnen. Als die met hun afvalstoffen de grond hadden vergiftigd, zouden onze bomen (vaak meer  dan duizend jaar oud) er dan nog steeds zo fraai bij staan? Zeker, als je grootschalig olijfolie produceert, moet je een oplossing vinden voor de afvalproducten. Twintig jaar geleden was daar geen goede regeling voor, maar inmiddels zijn er strenge wetten. En dan nog wat: olijfolie is de enige olie waarbij geen chemische stoffen worden gebruikt tijdens het persen. Dat kan je van bijvoorbeeld koolzaadolie niet altijd zeggen, zeker als het geen “koude persing” betreft.

Kortom sorella, ik vrees dat de Volkskrant met zijn berichtgeving over olijfolie een plank behoorlijk misslaat. Ik ben van plan om nog wat meer experts te interviewen en er dan een wat langer en goed onderbouwd artikel over te schrijven. Misschien iets voor de Volkskrant?

Tanti baci,

Frans