Tajine van Lamsvlees met pruimen en amandelen

Ciao fratello,

Wist jij dat er in Nederland nog schaapherders zijn? Er zijn er een stuk of vijftien, die ieder met hun eigen kudde over verschillende natuurgebieden in het land trekken. Ieder jaar wordt er weer gemekkerd over de levensvatbaarheid van dergelijke zelfstandig ondernemende kuddes. Of liever gezegd, over het steeds nijpender bestaan van de bijbehorende herders. Zij sluiten contracten met golfclubs en waterschappen om stukken grasland te mogen begrazen. Maar iedere afspraak telt, en als er één wegvalt kunnen ze het hoofd niet meer boven water houden. Schapenbegrazing schijnt goed te zijn voor de natuur, en oogt in ieder geval een stuk sympathieker dan gemotoriseerde grasmaaiers. En als je sommige ijzig schuine taluds, of die hoge dijken langs het IJsselmeer ziet, waarop schapen zich met het grootste gemak overeind houden, vraag je je af of dit zelfs niet de enige manier is om het gras kort te houden. Maar voor de herders blijft het grazen in de marge. Gelukkig gaat Natuurmonumenten nu met de herders om de tafel om rondtrekkende schaapskuddes voor het Nederlandse landschap te behouden. Dit ‘herderplan’ moet ‘de continuïteit van de kuddes waarborgen’. Als je je op internet in deze materie verdiept, springt er steeds een leuk bericht uit: heerlijke, kant en klare schapengoulash van Hollandse makelij. Je steunt er herders en schapen mee. Ik heb al een blik besteld.

liefs

Karin

Carissima sorella mia,

De vraag of iets rendabel is, wordt in Zuid Italië gelukkig veel minder vaak gesteld dan in Nederland. Dat is één van de redenen dat ik het nog steeds zo leuk vind om er te wonen. Er bestaan nog veel op het oog onrendabele winkeltjes en omslachtige, oude ambachten, zoals dat van de scharensliep en de molenaar. Ook de herder met zijn kudde maakt gewoon deel uit van het dagelijks leven. Ik nam laatst een foto van een vaak voorkomende, maar niet minder grappige scène in de buurt van Ceglie. Scheurgeile Italianen in hun opgepoetste Alfa’s worden daar regelmatig gedwongen stapvoets te gaan rijden en moeten schaapachtig toekijken hoe een door de wol geverfde herder en zijn blatende dames doodkalm bezit hebben genomen van de rijweg. Ze kuieren zonder een spoortje haast naar een nabij gelegen graslandje. Alfredo Rapido in zijn glanzende sportcoupé moet gewoon even dimmen want Bella de Geit moet nog rustig een paar uiterst sappige blaadjes van juist die ene olijfboom langs de weg knabbelen. Ik kan daar enorm van genieten, vooral als ik eraan denk wat zo’n schapen- of geitenkudde allemaal voor heerlijks oplevert: de geitenkaas uit de streek is beroemd en niets is smakelijker dan een geroosterd lamsboutje met rozemarijn, knoflook en salie uit de oven. Als ik zelf een keer kaas wil maken, hoef ik alleen maar een emmer bij de herder achter te laten en voor een habbekrats neem ik hem de dag daarop, gevuld met romige melk mee naar huis! En wat is een lente zonder lammetjes is de wei? Ik las net dat ook Nederlandse koeien steeds minder vaak de stal uit mogen omdat dat niet langer rendabel is. Nou, dan maar niet rendabel, zou ik zeggen. Ik krijg een sik van die alles bepalende economie!

Tanti baci,

Frans