Tagliatelle del ghiottone – Tagliatelle voor de lekkerbek

Ciao fratello,

Maar liefst twee keer afgelopen week kreeg ik dezelfde mail, waarin werd gevraagd om mee te doen aan een soort kettingbrief. Er werd geen geld in het vooruitzicht gesteld, maar een vracht aan recepten. Ik hoefde alleen maar aan één persoon een recept te sturen, en de tekst van de brief die ik had gekregen te kopiëren en door te sturen aan twintig mensen. Misschien had ik nog overwogen mee te doen, als de brief niet nogal dwingend was geëindigd: ‘Laat iets weten als je dit niet binnen vijf dagen kan doen. Zo blijft het eerlijk en leuk voor iedereen’. Ineens voelde ik me weer de tien-jarige, die een kettingbrief had gekregen en niet had doorgestuurd. Hel en verdoemenis hingen boven mijn hoofd, maar ik had het niet voor elkaar gekregen om de brief aan tien andere kinderen door te sturen. Ik voelde me lange tijd een verrader. Zo makkelijk is het dus om iemand met een schuldgevoel op te zadelen. Ik besloot om nooit meer mee te doen aan dit soort grappen. Mijn aversie is zo groot dat ik zelfs geen virus alerts doorstuur. Wat ben ik toch blij met onze geheel vrijwillige en vrijblijvende receptenuitwisselarij.

liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Ook mij  ontgaat het nut van zo’n ‘eerlijke en leuke’ kettingbrief. Als je al om een recept verlegen zit, dan heeft het internet antwoord op werkelijk alle vragen. De kans is groot dat die brief een commerciële truc is om aan zo veel mogelijk email adressen te komen. Als ik over zoiets praat met onze vriendin de boerin Anna Zizzi, dan krijgt ze een vage blik in haar ogen. Ze behoort tot een generatie aan wie het internet volledig voorbij zal gaan. Ze laat me het schrift zien dat ze in de eerste klas van de middelbare school moest maken. Beduimeld is zwak uitgedrukt, het hangt echt in flarden aan elkaar. Het is gekaft met witte jute en de viltstifttekening van een aardappelen schillende Mickey Mouse op de voorkant is nauwelijks nog zichtbaar. Het schrift is onderverdeeld in vijf hoofdstukken: antipasti, minestre, pietanze, dolci en salse, versierd met viltstiftbloemetjes. Vooral het hoofdstuk ‘dolci’ puilt uit van de meest onwaarschijnlijke taarten- en gebakrecepten. Ook staan er nuttige basisrecepten in, zoals dat voor vleesbouillon, béchamelsaus en minestrone. Het klinkt ongelooflijk, maar in dit deel van Italië was Anna een van de eerste meisjes die leerden schrijven. Een revolutionaire ontwikkeling. Ze vertelt graag over haar kooklessen: ‘Eén uur per week werd de klas verdeeld. De jongens kregen timmerles en de meisjes schreven recepten over, die de lerares uit een tijdschrift had geknipt. Sommige meisjes namen recepten mee van huis. Maar bij ons thuis werden geen ingewikkelde dingen klaargemaakt, want mijn ouders hadden het gewoon te druk. ’s Morgens een paar vijgen en ’s middags pasta met tomatensaus en een stukje vlees.’ Ze doet er een beetje onverschillig over, maar ik heb zo’n stukje vlees wel eens geproefd en ik vergeet het nooit meer. Anna’s dochter Stefania maakt op haar manier net zo’n revolutionaire ontwikkeling door en haalt recepten uit haar laptopje. Maar ze kijkt eigenlijk liever in het beduimelde boekje van mamma. Dat is gewoon leuker.

Tanti baci,

Frans