Tagliatelle con pesto e zucchine – Tagliatelle met pesto en courgettes

Ciao fratello,

Via via via kreeg ik de aankondiging van een evenement onder ogen: de Bellavita Expo Amsterdam. Het is op 22 en 23 november, en de grootste beurs op het gebied van Italiaans eten in de Benelux, zeggen ze zelf. Nu hebben jj en ik daar weinig te zoeken denk ik, want we zijn geen grootafnemers, maar de 22e november is de beurs ook open voor algemeen publiek, dus wie weet ga ik dan wel even kijken. Hoe dan ook, op de site van dit evenement kwam ik een aardig recept tegen voor pasta pesto. ‘Hè, hè’, denk jij nu vast, ‘aan zo’n afgekloven gerecht ga ik mijn energie niet verspillen’, maar ik vraag je toch om er even naar te kijken. Ik denk namelijk dat ik het weer een keer ga maken op deze manier. Met courgette erin verwerkt. Pasta pesto is zo’n heftig gerecht dat ik het na één keer eten, altijd voorlopig wel weer even genoeg vindt. Maar nu heb ik er eigenlijk wel weer zin in. Het recept is van de beroemde Britse chef Theo Randall en als hij zich niet te goed voelt voor een pasta pesto, wie zijn wij dan?

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Ziet er lekker uit! Veel pasta krijgt op die manier smaak: vlak voor het opdienen even omscheppen in zijn eigen saus op hoog vuur.

Jullie Kees is hier en is nu dus een weekje onze Kees, wat geweldig is. Samen met zijn vriend Tjebbe helpt hij mij bij het ophalen van het snoeihout op het land en we zijn gisteren ook al begonnen met olijvenplukken. Leuke jongens en noeste werkers. Er was maar één klein minpuntje en dat was dat ze zeer zwaar weer mee uit Holland namen. Een regenbui zoals ik er nog nooit een heb gezien zette in één ochtend een heleboel olijfboomgaarden die zelden een druppel water zien blank en ging bovendien gepaard met een onweer wat letterlijk insloeg. Ik draaide in de trullo bij het fornuis een snee brood om die op een gietijzeren plaat lag te roosteren toen ik een enorme knal hoorde, waarbij alles een seconde onder hoogspanning stond, dus ook het boterhammetje en ikzelf. Gelukkig had ik plastic sandalen aan die het stroomcircuit onderbraken anders was ik ook in een hard gebakken tosti veranderd. Ik vluchtte de kamer in die een plat dak heeft en dat was geen overbodige luxe want door het raam kon ik zien hoe de trullo nog verschilende keren door de bliksem werd getroffen: een pandemonium!

Nu schijnt de zon weer en al die nattigheid heeft gezorgd voor een explosieve groei van paddenstoelen. Alleen al op het landje rond ons huis vond ik een kilootje of tien witte russula’s. Voor de zekerheid nam ik ze mee naar een tuinwinkel in Cisternino. Niet alleen is Giovanni die daar werkt een kenner maar er staan ook altijd een stuk of vijf oude mannetjes die overal verstand van hebben, dus ook van paddenstoelen. Ze bogen zich gezamenlijk over de mand en het oordeel was unaniem: allemaal eetbaar. Dat betekende wel dat het vriesvak van de ijskast al gauw vol was. Op het inernet las ik een leuk recept om ze in te maken: Eerst vijf minuten koken in water en daarna nog vijf minuten in half azijn en half wijn met wat peperkorrels, laurier en kruidnagel. Uit laten lekken op een theedoek en in potjes doen, al of niet overgoten met olijfolie. De potjes daarna een half uur steriliseren in kokend water. Lekker op de pizza!

Tanti baci,

Frans