Spaghetti all’assassina – Spaghetti van de moordenaar

Carissima sorella mia,

Hier stortregent het al een dag of drie en ofschoon het land na de verschroeiend droge zomer gulzig iedere druppel water opzuigt, begint het monotone geroffel op het ijzeren dak boven ons hoofd mij behoorlijk de keel uit te hangen. De beste manier om een einde te maken aan het landerige gevoel dat bij regenachtige dagen hoort is een taart te bakken. Omdat ik iets heel speciaals wilde maken besloot ik dat ik carobe meel wilde gebruiken. De carobe bomen groeien hier op veel plekken tussen de olijfbomen en hebben ook vaak grillige vormen, maar soms nog spectaculairder. Ook worden ze, net als olijfbomen, heel dik en heel oud. Alleen de blaadjes van de carobe zijn rond en de vruchten (die gebruikt worden om dat meel van te maken) zien er heel anders uit dan olijven: het zijn lange, platte, glanzend donkerbruine peulen, van 6 tot 15 centimeter lang. Ze zijn van een bijzondere schoonheid èn van een bijzondere taaiheid. Het openmaken van de weerbarstige vruchten kost erg veel tijd en geduld. Als je ze eenmaal open hebt gesneden, gewrikt of gebeiteld, zie je een stuk of 10 keiharde pitjes -regelmatig gerangschikt. Die moet je eruit halen. Ze lijken wel van een kostbare steensoort te zijn gemaakt. In de oudheid werden ze vanwege hun constante soortelijk gewicht (ongeveer 0,2 gram) gebruikt als meeteenheid om bijvoorbeeld edelstenen of edelmetaal te wegen. Het woord “karaat’ komt daarvandaan: “kerátion” betekent in het Grieks “zaad van de Johannesbroodboom” oftewel carobe. 

Je kunt dat zaad eventueel ook fijnmalen, maar je hebt meer aan het vruchtvlees. Het meel wat daarvan wordt gemaakt heeft een aangename zoete smaak en wordt daarom ook wel als vervanger van chocola gebruikt. En dat was mijn uitdaging: zou ik er een lekkere taart van kunnen bakken? Het moest dus ook eerst nog even gemalen worden. Ik brak de peulen (zonder zaad) zoveel mogelijk in kleinere stukken en deed die in een katoenen zak. Met een hamer sloeg ik daarna zo lang op die zak tot de inhoud ervan na verloop van tijd inderdaad begon te verpulveren. Na een paar uur had ik een pondje meel bij elkaar. Ter geruststelling: ik doe dit soort dingen alleen omdat ik niet goed bij mijn hoofd ben. Je kunt het meel voor weinig gewoon op internet kopen. Hier bijvoorbeeld. Het is heel gezond en glutenvrij. 

Ik vond, ook op het web, een super simpel recept en het was een groot succes. Anna, die normaal gesproken de lucht van carobe niet eens kan verdragen, verslond de taart in een recordtijd en liet er geen kruimeltje van over.

Tanti baci,

Frans

Ciao fratello,

Het lijkt me heel gezond om af en toe een uurtje carobepeulen te verpulveren. Ik denk dat je eventueel opgehoopte ergernis, frustratie of agressie er op een onschuldige manier mee kwijtraakt. Misschien werkt het zelfs wel preventief, ik sluit het niet uit. 

Ik zag dat jij een link in je verhaal had verwerkt. Ik vind dat heel handig en ik ga er zelf ook een plaatsen. Namelijk, een link naar de podcast Smakelijk! waar ik af en toe aan meedoe. Ik heb er onlangs het kookboek Padella van Tim Siadatan besproken. De schrijver is een leerling van Jamie Oliver, dus dat kan al niet missen. Maar ook leuk was dat dit boek alleen maar over pasta ging. Ik maakte er een grappig gerecht uit: spaghetti all’ assasina, nota bene uit Bari afkomstig, dus jij zal het vast kennen. Je begint met het roosteren van de droge pasta en daarna voeg je er langzaam bouillon bij, alsof je risotto maakt. Het resultaat is een hele kleverige pasta, heel sterk van smaak.

Liefs

Karin