Socca – Pannenkoek van kikkererwtenmeel

Ciao fratello,

Wij dachten de zon op te zoeken in Nice. Meestal is het daar om deze tijd van het jaar al een stuk warmer dan in Nederland. Maar nu was het er bijna net zo nat en guur als de stad die we even wilden ontvluchten. Jammer, maar gelukkig biedt Nice meer dan alleen zon. Terrassen met verwarming bijvoorbeeld. Daar kun je uren doorbrengen, want er trekt een parade aan mensen voorbij en dat verveelt nooit. En ondertussen bestel je hapjes. Bijvoorbeeld op het grote terras aan het einde van de Cours Saleya, waar iedere ochtend markt is. ’s Avonds kun je hier buiten op een scherm voetbal kijken, met een biertje en een schaal ‘socca’ onder handbereik. Ooit van gehoord? Socca is een hartige pannenkoek van kikkererwtenmeel, water en olijfolie. Het is een typische lekkernij uit Nice, hoewel je ook in Noord Italië varianten tegenkomt. Je eet het warm, in stukjes gesneden en bestrooid met zout en peper. Soms wordt er een beetje komijn in verwerkt, en ook tref je wel eens socca met rozemarijn, alsof het een soort focaccia is.  De echte socca wordt gebakken in een houtoven, maar als je het thuis wil maken, lukt het ook goed in een gewone (open) oven. Ik geef je het recept, want het lijkt me ook echt iets voor jou. Het is denk ik te vergelijken met pizza bianco, een snack voor aan het einde van de dag.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Wij hebben een oude abrikoos. Niet zo’n  gerimpelde, gedroogde, maar een boom die zichzelf ondanks z’n hoge leeftijd elk jaar weer volledig in de bloemetjes zet. Het is mijn lievelingsboom. Zeker, onze olijfbomen zijn magisteraal en mysterieus, de bloeiende amandelbomen schitteren oogverblindend als jonge bruiden in de voorjaarszon, het prille groen van de uitbottende eiken is melancholiekmakend mooi, maar onze oude abrikoos heeft nog iets extra’s, iets exotisch. Abrikozen komen oorspronkelijk uit China en het kan zijn dat ik, als ik zijn gebloemde takken zachtjes zie wuiven tegen azuurblauwe lucht, onwillekeurig denk aan Chinese- of Japanse houtsneden van abrikozenbloesem die ik ooit zag. Zo uitbundig als de bloemenpracht van onze oude abrikoos, zo lekker zijn de rijpe vruchten als ze begin juni van de boom beginnen te vallen. Een abrikoos heeft precies de juiste consistentie. Niet  de kledderigheid van een pruim, niet de kleverigheid van een perzik. Alleen al het gemak waarmee hij zich in twee helften laat verdelen is een genot. Het velletje kun je gewoon opeten, je proeft er niks van. En de smaak…breek me de bek niet open. Kleine abrikoosjes zijn uitermate geschikt om een ‘crostata’ mee te maken en de grote joekels halveren we en leggen we in de zon. Eenmaal gedroogd kun je ze natuurlijk in allerlei zalige dolce gebruiken, maar ook zijn ze een uitstekende smaakmaker bij vlees en wild- en gevogelte, net als gedroogde pruimen overigens. En ze zijn akelig gezond. Behalve veel vezels bevatten ze vitamine E en A en bovendien ijzer en kalium. Het enige wat je beter niet kan eten is de kern van de pit, want die bevat, net als bittere amandelen de giftige stof cyanide.

Tanti baci,

Frans