Sfogliatine ai funghi – Envelopjes van bladerdeeg met paddenstoelen

Ciao fratello,

Je weet dat ik al een tijdje geen wijn meer drink. Ik werd er moe van. Ik hou het tegenwoordig bij bier en bubbels. Het bevalt me prima, en ik mis het helemaal niet. Wat ik wel mis, is het gelul over wijn. En het proeven en kopen van wijn. Gelukkig bestaat er ook een wereld van verschil tussen de ene prosecco en de andere. En er is cava en cava, om over verschillen tussen champagnes maar niet te spreken. Genoeg om te proeven, te vergelijken en om over te praten dus. Mijn favoriete prosecco is er een van de bio-super. Geen € 5,50 zul je begrijpen, maar wel een met veel fruit en bite. Je ziet, ik ben de vocabulaire nog niet kwijt. Deze prosecco, Riva Moretta, komt uiteraard uit de echte prosecco streek Valdobbiadene en wordt gemaakt door het wijnhuis Perlage. Ze maken naast rode en witte wijnen maar liefst tien frizzante wijnen, waarvan verschillende zijn onderscheiden door de gambero rosso. Ik bekeek de site van Perlage, die grappig is, en zag dat ze bij iedere fles het recept voor een bijpassend gerecht noemen. Ik stuur je ‘sfogliatini ai funghi’, in de hoop dat jij het voor me wilt vertalen, want dit ‘paddenstoelen pakketje’ moet wonderwel passen bij mijn favoriete Riva Moretta.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Afgelopen week hadden wij een sommelier op bezoek. Bij het woord alleen al moet ik een beetje gniffelen, want ik denk meteen aan de persiflage die de geweldige Italiaanse komiek Antonio Albanese over dit eigenaardige beroep heeft gemaakt. Bekijk dit filmpje maar even, dan begrijp je wat ik bedoel. Toch was ik heel nieuwsgierig, want als het echt om een wijnkenner ging, hadden we wel wat te bespreken. Het feit dat hij zich vooral interesseerde voor biologische Italiaanse wijnen stemde me hoopvol. Natuurlijk was ik benieuwd wat hij van Pugliese wijnen vond (hij proefde er 170 in twee dagen) maar in de allereerste plaats was ik razend nieuwsgierig naar zijn oordeel over de wijn die ik zelf in de herfst van 2013 produceerde. Voor het eerst maakte ik toen rosé van een druif die normaal gesproken alleen voor rode wijn wordt gebruikt: de Montepulciano. De sommelier, Ed Baten, bleek een uiterst aimabele man te zijn, die veel van wat hij in Puglia zag en proefde geweldig vond, maar die ook kennis van zaken had en dus kritisch was. Hij legde me uit dat het beroep van sommelier niet alleen het proeven van wijn behelst, maar vooral het kiezen van de juiste wijn bij het juiste gerecht. Ik schonk hem een glas van mijn rosé in. Ademloos keek ik toe hoe mijn brouwsel in zijn mond heen en weer en op en neer klotste, om vervolgens meedogenloos te worden uitgespuugd. ‘En, en…’, dacht ik. ‘Wat ga je nu zeggen?’ Hij zei: ‘Helemaal niet slecht, goed veel fruit!’ (ik kon hem wel zoenen). ‘Een afdronk van 7 à 8 seconden is heel erg goed voor een rosé’. Ik begreep dat de afdronk wordt gemeten in de tijd dat de smaak na het proeven in je mond blijft hangen. ‘Hij kan mee met de top’ zei Ed en hij zei het (hoop ik) niet om mij te vleien. Ik heb van de weeromstuit  samen met Anna zo veel mogelijk kookkunsten voor Ed en zijn viendin vertoond. Volgens mij komen ze nog eens terug.

Tanti baci,

Frans