Rozemarijn shortbread

Ciao fratello,

Toen ik van de zomer in New York was, logeerde ik een nachtje bij Elizabeth in New Jersey. Zij is een jaloersmakende kok, die ’s ochtends om zes uur achteloos een perzikentaart in elkaar vlecht, altijd lekkere, dikke lamskoteletjes in de vriezer heeft liggen en de eerste druk van Julia Childs ‘Mastering the art of French Cooking’ in haar keuken heeft staan.

Op de dag dat ik aankwam had ze de tafel in de tuin gedekt, en kreeg ik chowder van witte mais, een kleine vruchtensalade en short bread met rozemarijn. Short bread is een soort boterkoek, maar dan bros. Ik dacht eerst dat het een hartig koekje was, vanwege de rozemarijn, maar het bleek zoet. Zoet met een zoute nasmaak. Zo lekker, dat ik er sindsdien vaak aan moest terugdenken. Daarom heb ik het nu maar zelf gemaakt. Ik vond het recept op de site van de New York Times. De eerste keer mislukte het faliekant, doordat ik via een andere site een verkeerde omrekenmaat voor Amerikaanse cups had gebruikt. Super irritant. Ik had drie keer teveel suiker in het deeg gedaan. Zo zie je hoe onbetrouwbaar informatie van internet kan zijn. Afijn, nu is het gelukt, en leek het me ook iets voor jou, tenslotte woon jij midden tussen de rozemarijnvelden.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Dat internet is behalve soms onbetrouwbaar ook een gek ding: totaal verslavend en bij tijd en wijlen totaal teleurstellend. Zeker als je op sommige sites wordt doodgegooid met reclame, net als op televisie. Maar het feit dat wij zo snel en vaak kunnen communiceren ervaar ik als een zegen.

Het leven is hier elke dag eigenlijk steeds maar paradijselijker. De zon schijnt al twee weken en het is warm. Het gras is knalgroen en de olijven ook nog. Helaas, want ik wil ze plukken en ze hebben weinig zin om hun thuisbasis vaarwel te zeggen. Ze klampen zich vast aan de takken waaraan ze hangen als een groep bejaarden aan hun zinkende cruiseschip. Gelukkig heeft Anna allerlei gruwelijke klussen voor me bedacht (zoals het met gipsplaten betimmeren van de badkamer) zodat ik de pluk rustig even kan uitstellen zonder ongedurig te worden. De “resa” (opbrengst) van de olijven is nu nog heel erg laag. Uit tien kilo olijven pers je één liter olie! Dat is over twee maanden ongeveer het dubbele. Dat komt doordat de olijven dan minder water bevatten. Ik ben een heel verhaal over olijfolie aan het schrijven. Stuur ik je binnenkort op.

Gisteren was het Sint Maarten. Dat zegt jou en mij als ongelovigen niks, maar hier in Italië ligt dat anders. Want op San Martino il mosto diventa vino! Oftewel: het druivensap wordt wijn! Overal wordt de “novello” -de nieuwe wijn- geproefd, samen met gepofte kastanjes. Dus tussen twee gipsplaten door dook ik in mijn cantina, vulde de eerste fles en proefde samen met Anna. Ik zeg niet veel: frisse neus, licht mousserend, veel fruit, en net als de nieuwe olijfolie een plezierig bittertje aan het eind. Met dank aan Harold Hamersma.

Tanti baci,

Frans