Riso, patate e cozze – Rijst met aardappelen en mosselen

Ciao fratello,

Iedereen wordt steeds opgewondener op de school waar ik werk. De kinderen komen ’s ochtends het lokaal letterlijk binnen gestuiterd. Zo bevangen door de gedachte dat er ’s nachts iemand heeft rondgereden, met als enig doel slapende kinderen te verrassen. Al twee weken lang zingt de hele klas zich iedere middag uit de naad. Dat het steeds dezelfde liedjes zijn, maakt niks uit. Het lijkt de enige manier om de spanning een beetje kwijt te raken. In mijn groep zitten kinderen van de leeftijd waarop je tegelijkertijd heilig kunt geloven, èn wijsneuzig kennis neemt van de geschiedenis van de bisschop van Mira. Toen ik een verhaal voorlas waarin stond dat ‘de oorspronkelijke Sinterklaas’ begraven ligt in Bari, wist ik zeker dat ik de enige in het lokaal was die een beeld heeft bij die stad. Heb jij dat graf van San Nicola daar wel eens bezocht? Je vertelde een keer dat je in Bari tot laat in de avond lekker kunt eten. Je had het toen over een hartig hapje van polenta, dat in grote pannen op straat werd gefrituurd. Heerst daar misschien toch ook nog een beetje die opwinding van nachtelijke verrassingen?

Liefs

Karin

Cara sorella maestra,

Jouw pupillen zouden eens een schoolreisje naar Bari moeten maken!  Ze zouden zich vergapen aan deze mondaine havenstad met zijn ongerepte boulevard. Aan de palmbomen, aan het stoere, middeleeuwse kasteel, aan de grote vismarkt en niet te vergeten aan het oude centrum, Barivecchia. Je loopt daar door nauwe straatjes met was die te drogen hangt tussen de huizen, langs binnenplaatsen en monumentale pallazzo’s. Je hoort flarden muziek. Een sfeer die tegelijkertijd angstig en nieuwsgierig maakt, want ieder steegje bewaart een verborgen geheim. Iedere keer ontdek je ergens een kleurige beeltenis van een heilige of een madonna. Je zou je leerlingen heel wat te vertellen hebben, want wat is de betekenis van al die ‘iconen’ aan de huizen? Je zou ze moeten wegrukken bij de in het zwart geklede vrouwen die voor hun huis zitten en verse pasta maken, op speciaal daarvoor gemaakte houten tafels. Ze zouden nieuwe geuren ontdekken, want de keukens –die vaak alleen door een gebloemd gordijn van de straat zijn gescheiden– verspreiden het aroma van gefrituurde ansjovis of op houtskool geroosterd lamsvlees. Je zou ze zeker ‘scagliozze’ moeten laten proeven, dat is die op straat gefrituurde polenta. Maar ook ‘riso, patate e cozze’ is een plaatselijke specialiteit.

Tenslotte moet je ze de basiliek van San Nicola laten zien. Een grote, witte Romaanse kerk. Maar als jullie afdalen in de crypte zou je toch een klein probleem hebben. Want daar liggen inderdaad, achter een stalen hek en omringd door waxinelichtjes, plastic lelies, en andere kitsch, verborgen in een reusachtig stenen grafmonument, de overblijfselen van San Nicola. Er komen busladingen gelovigen op af. Ik verbaasde me laatst nog over een groep Russische vrouwen die zich met een welhaast erotische wellust op hun knieën wierpen en het hek rond de tombe van hun redder streelden. Van onze Sinterklaas! Die elk jaar vanaf een stoomboot op een schimmel vrolijk de kade van Enkhuizen oprijdt, omringd door Zwarte Pieten. Leg dat maar eens uit, als juf.

Tanti baci,

Frans