Carissima sorella mia,
Hou jij van postelein? Ik weet nog goed dat jaren geleden onze vader ermee thuis kwam en het presenteerde als de lekkerste en gezondste groente op aarde. Hij bracht het leuk maar dat veranderde niks aan mijn mening: ik vond het niet te vreten.
Bitter, slierterig, en naar roestig ijzer smakend groenvoer dat qua vorm wat op spinazie of veldsla leek: ik kreeg het niet door mijn strot.
Het ging, denk ik, om winterpostelein want hier in Italië hebben wij een heel andere variant ontdekt die spontaan in de moestuin groeit: zomerpostelein, oftewel portulaca.
Het lijkt qua uiterlijk totaal niet op de groente waar ik vroeger zo van gruwde. Dit is meer een soort vetplant. Roodachtige stelen waaraan groene, ovale blaadjes groeien. De smaak is ook anders. Fris, zurig en licht gezouten. Een beetje surfen op het internet geeft interessante resultaten. Hoe wordt deze groente op sommige sites namelijk aangeprezen? Inderdaad: als de lekkerste en gezondste groente op aarde. Postelein zit vol vitamine C en omega 3. Vooral hier in het Middellandse Zeegebied tiert hij welig. Kou kan hij niet goed verdragen.. Misschien is ie daarom in Nederland eigenlijk een vergeten groente. Maar toch zou jij hem in de zomer kunnen kweken, bijvoorbeeld door hem te zaaien of te stekken.
Het beste eet je hem natuurlijk rauw, want dan is ie het gezondst. Fijngesneden in de sla, over de tomaten, in de soep of als stamppot, maar je kunt er bijvoorbeeld ook pesto van maken, dan vervang je de basilicum door postelein. Gek genoeg zijn er niet veel recepten voor gekookte postelein, behalve in de Marokkaanse keuken. Toch heb ik iets lekkers Italiaans gevonden dat ik je kan aanbevelen.
Er bestaat overigens ook een sierbloemen-variant: portulaca grandiflora. Anna heeft een groot deel van onze tuin volgezet met deze vrolijk gekleurde, laag over de grond kruipende vetplantjes, die na verloop van tijd een heel tapijt vormen.
Tanti baci,
Tanti baci,
Frans
Ciao fratello,
Portulaca, wat een lekker woord alleen al. Postelein klinkt ook mooi trouwens. Ouderwets. Het doet me denken aan onze overgrootoma in Hilversum, die de postelein op haar petroleumstelletje ongetwijfeld tot snot liet koken.
Ik heb ‘t wel gehad in de moestuin; het zaaide zichzelf uit. Ik ben nu in Frankrijk, waar ik op de markt natuurlijk onmiddellijk op zoek ga naar: pourpier.
Liefs
Karin
Receptnaam
Voor 4 personen
Ingrediënten:
- olijfolie – 3 eetlepels
- tomaten – 2
- ui – 1, gesnipperd
- paprika – 1
- zomerpostelein – 500 gram, alleen de blaadjes en zachte steeltjes
- tomatenpuree – 1 eetlepel
- rijst – 60 gram
- water – 1 glas
- peper, zout
Aanwijzingen:
Doe de olijfolie in een pan en fruit de ui met een beetje water tot hij zacht is en goudbruin. Doe er dan de tomatenpuree bij en meng alles goed doorelkaar. Laat een minuut of 5 fruiten. Doe vervogens de paprika en de tomaten erbij en laat weer 5 minuten fruiten. Voeg de postelein toe, roer alles doorelkaar en laat een paar minuten stoven op laag vuur met de deksel op de pan. Dan de rijst erbij en het glas water. Alles laten stoven tot de rijst gaar is Als de groente te droog dreigt te worden nog een glas water erbij. Zout en peper naar smaak. Laat alles even rusten en dien op.
Wat een mooi verhaal, heb net een intensieve correspondentie over dit onderwerp gehad met mijn vriendin Emilie die bij Varese woont. Ik bleef maar beweren dat ik mij niet kon voorstellen hoe je die vetplantjes zou kunnen eten.
Ik ben altijd dol geweest op onze Hollandse postelein, sinds ik het niet langer dan een paar minuten kook.
Die friszure lucht zodra het kookt, heerlijk! Daarna wel even grof snijden (en voor het wassen netjes de wortels eraf snijden, hopelijk heeft de groenteboer of supermarkt de groente recht neergelegd).
Na het koken en snijden afgieten en een losgeklopt eitje erdoor, heerlijk.
Dank voor jullie verhaaltjes en recepten. Ik schrijf ook stukjes en recepten in onderstaande website, onder de rubriek Koken