Popovers

Ciao fratello,

Het komt niet heel vaak voor dat ik eten laat staan. Maar in dit geval legde ik na twee happen mijn lepel neer en weigerde verder te eten. Ik dacht alleen nog: ik maak een foto, want dit moet Frans weten! Dat zoiets vies’ bestaat ! Inmiddels ben ik erachter dat het gerecht waarover ik het heb, in brede kring hogelijk gewaardeerd wordt. Vooral in Amerika, en daar was het ook dat ik het bestelde: matze brei. De naam zegt eigenlijk precies wat het is: een brei van in water geweekte stukjes matze -verwerkt in roerei. Je kunt het hartig of zoet eten. Met zout en peper, of met jam of maple sirup ! De zoete versie lijkt me eigenlijk nog een graadje erger. Als je op internet bij matze brei gaat zoeken kom je grappige dingen tegen: de intellectuele architect Frank Gehry die desgevraagd zijn persoonlijke recept voor matze brei geeft en een onuitstaanbaar meisje dat matze brei gaat maken volgens het recept van haar vader. Ik bestelde het onappetijtelijke ontbijt bij een overigens geweldige zaak: Jerry’s Famous Deli (sinds 1978). Je kunt hier 24×7 terecht voor 600 verschillende gerechten, variërend van hamburgers, pasta en pizza’s tot sandwiches, burrito’s en salades. Matze brei stond bij ‘ontbijt’. Gelukkig kreeg ik in ons hotel iedere ochtend de heerlijkste popovers. Ik stuur je het recept.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

In Bologna aangekomen, was ik opnieuw verbijsterd over het aantal overdadig vulgair lekkere winkels in die stad. Ik liep op de Piazza Grande en struinde van daaruit regelrecht het kwartier in waar ‘Osteria del Sole’ is gevestigd. Wat een geweldige tent. Eén blik vanuit de Viccolo Ranocchi naar binnen leert dat het hier om vergane en toch nog levende glorie gaat. Er is een met glas omgeven binnenplaats waar je kunt zitten, en de rest van het etablissement lijkt door zijn sfeer op een Amsterdams bruin café maar dan levendiger, door het enthousiasme van de Italiaanse klandizie. De barvrouw, een in het zwart geklede schoonheid speelt hard to get, maar je kunt wel een heel lekker glas rode, mousserende Lambrusco bij haar bestellen. Als ze het glas met een door een drilboor losgebeitelde glimlach bij je neerzet, wil ze je ook nog wel vertellen dat dit etablissement al vanaf 1465 bestaat. Aan de basis van Osteria del Sole is nooit veel veranderd en dat is wat het zo leuk maakt: mensen zitten aan lange tafels en drinken wijn.

Eten doen ze ook, maar dan vooral broodjes uit een papieren zak, want bij deze osteria kun je alleen drank bestellen. De broodjes komen van een van de talloze, schitterende delicatessenwinkels in dezelfde buurt. In een ander deel van Bologna, in de via dei Mille, stuitte ik op een als overjarige Barbie verkleedde paashaas in een zaak die van onder tot boven volhangt met de meest onvoorstelbare vleeswaren, versierd met de meest onvoorstelbare franje van feestelijk gekleurd papier. Onvoorstelbaar was ook de dubbelrol van de paashaas als uitsmijter. Toen ik binnenkwam stuurde Barbie net een bedelende vrouw weg die voor de deur stond, met haar broodmagere  kind. Ze gaf ze een stukje kaas of zoiets en zei ‘En nou opsodemieteren’. ‘Als je niet uitkijkt vreten ze alles op’, zei ze vervolgens tegen mij en ik zweeg laf, en ook omdat ik besefte dat discussiëren geen zin had. Kreeg wel een big smile van haar voor de foto.

Tanti baci,

Frans