Pollo Don Ciccio – Kip van Fransie

Carissima sorella mia,

Weet je nog dat jaren geleden programmamaker Theo Uittenbogaard een keer bij ons thuis was en vertelde wat hij de stomste reclame vond op de buis? Het was een spotje voor het eten van kip. Een vrouw keek in de camera en zei: “Mijn man en ik houden van afwisseling, daarom eten we elke dag kip.” 

Wij lagen in een deuk. Ik moest daar laatst aan denken.

Een winterdag in Puglia. Het is zoiets als een herfstdag in Nederland: waterkoud, veel mist en een natuur die tot stilstand lijkt te zijn gekomen. Onze kippen stonden huiverig in hun ren en hadden geen zin om zich te bewegen. Het was ‘s middags, een uur of drie. Opeens hoorden we onze hond Teo nogal boos blaffen. Hij lag aan de ketting want hij moet leren bij het huis te blijven. Soms smeert hij hem plotseling en het gevaar is dan groot dat hij de -een paar honderd meter verder gelegen- provinciale weg op rent, waar hij makkelijk zou kunnen worden aangereden. Deze boze blaf kenden we nog niet. Het duurde een tijdje voordat we vanuit een andere richting nog meer gekef hoorde. Anna rende het huis uit en even later hoorde ik vanuit het kippenhok een vreselijke herrie: Anna gilde, gevogelte kakelde en honden jankten. Ik rende er heen en wat ik zag was ontluisterend: Anna stond geheel ontredderd temidden van een wolk veren en een groot aantal dode- en half dode kippen. Een stuk of zes verwilderde honden waren de afrastering binnen gekomen en voerden een soort rondedans uit, waarbij ze het geschrokken pluimvee voor onze ogen aan stukken scheurden. Ik pakte een stok en probeerde de aanvallers weg te jagen, wat deels lukte, maar een paar grote exemplaren verdedigden hun prooi met veel gegrom en gehuil en lieten hun tanden zien waar het bloed vanaf droop.. 

Pas toen ze een paar fikse klappen met de stok van me hadden gekregen sloegen ze met zijn allen op de vlucht. Geschokt maakten we de balans op: 5 vijf dode kippen en vijf zwaargewond. Slechts acht hadden het er zonder veerscheuren vanaf gebracht. De drie van wie alleen de kop was afgebeten kon ik plukken, schoonmaken en in de vriezer leggen. Twee andere waren te veel gehavend. We maakten een soort ziekenboeg voor de gewonde exemplaren en behandelden hun wonden met jodium en desinfecterende zalf. Een nogal paradoxale bezigheid: ze zouden immers toch vroeg of laat in de pan belanden. Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om een gewond dier te slachten. En met name dankzij de zorg en toewijding van Florence Nightingale Anna lopen de kipjes nu weer dapper te scharrelen.

De zin in koken is me na dit angstig avontuur gelukkig niet vergaan. Sterker nog, we aten de afgelopen tijd bijna iedere dag kip, net als die vrouw uit dat spotje. 

Dagelijks ben ik vol enthousiasme bezig in de trullokeuken. Heerlijk werk, al is er één maar: ik ben niet zo dol op schoonmaken. Het hoort erbij, ik weet het en ik doe het ook altijd, al is het volgens Florence nooit genoeg. Laatst keek ik met haar naar een leuke Saoedi Arabische film over een slim en doortastend meisje: Wadjda. In een van de scènes krijgen we een kijkje in de Saoedi Arabische keuken van de moeder van Wadjda. Daar staat (geen verassing) een fornuis. Maar daar is iets mee. Ik zie het en kijk naar Anna. Zij kijkt naar mij en heeft duidelijk hetzelfde gezien. Er brandt een lampje boven haar hoofd. De volgende dag heb ik bij mijn eigen fornuis hetzelfde gedaan. Een even eenvoudige als geniale vondst. Ik stuur je een foto mee.

Tanti baci,

Frans

Ciao fratello,

Ik kon de slaap maar moeilijk vatten na jouw beeldende beschrijving van een moordaanslag in het hoenderhok. Ik vind je een held, zoals jij koelbloedig het heft in handen nam op dat slagveld. Ik realiseerde me ineens dat jij je al jaren knap staande houdt in ons beloofde vakantieland, dat echter niet minder is dan een barbarij, als je er niet gehaald en gebracht wordt door Transavia. 

En dan je Christo fornuis ! Ik weet t niet. Hoe vaak ga je dat zilverfolie vervangen? Vast niet iedere dag. En blijven in de tussentijd alle Bolognese klodders op dat folie liggen? Ik geloof dat ik liever iedere dag een lapje over mijn fornuis zou halen, maar ik heb dan ook geen Florence die over mijn schouder meekijkt of ik dat wel naar behoren doe. 

liefs

Liefs

Karin