Ciao fratello,
Al op de kleuterschool leerden wij dat het mooiste cadeau voor moeder was: ‘iets zelfgemaakts’. Toevallig vindt onze eigen moeder dat ook zoals je weet, dus zijn wij opgevoed met het idee dat je een ander het meest pleziert met werk van eigen hand: een lied, een tekening, of een taart. Ik ben er geen meester in geworden. Maar ik ontvang wel graag producten van eigen makelij. Vanochtend nog smeerde ik jam ‘Zwarte bes, 2011, Amstelveen’ op mijn beschuit. En die smaakt niet alleen lekker, ik zie meteen de maakster voor me: jonge moeder van twee kinderen, vrouw met een eigen zaak, heeft kans gezien om ergens tussen de bedrijven door bessen te plukken, te koken en potjes te vullen. Ook kreeg ik laatst zo’n self made product van een toegewijde grootvader, druk met de opvang van zijn kleinkinderen. Had toch nog tijd voor het maken van potjes pesto, met basilicum van eigen balkon. Ach, jij kent dit als geen ander. Ik denk even aan die ingelegde tonijn, jouw geconserveerde aubergines en niet te vergeten de potten salsa die ik van je kreeg. Jij bent een self made man bij uitstek.
liefs
Karin

Carissima sorellina mia,
Verheug je maar, want je kunt een flesje wijn verwachten. Gisteren was ik enigszins ten einde raad, omdat ik na een halve dag rondrijden nog steeds geen druiven had gevonden om wijn van te maken. Belachelijk, omdat de vendemmia in volle gang is en overal groepjes mensen staan te plukken, die altijd bereid zijn om je een paar honderd kilo te verkopen. Maar Anna vond de prijs te hoog. Voor de ‘verdeca’ druif wordt normaal gesproken rond de 25 euro per honderd kilo betaald, maar dit jaar zijn er wat minder druiven dus gaat de prijs omhoog. Ze vroegen 35 euro. ‘Veel te duur’, vond Anna. ‘We zoeken net zo lang tot we ze voor 25 euro krijgen’. Het was warm en ik was moe, maar ik weet inmiddels dat tegenstribbelen een averechts effect heeft, dus stelde ik voor eerst een ijsje te gaan eten. In de ijssalon zat Mimmo, onze monteur die altijd voor een habbekrats onze auto repareert. Hij wist wel waar je honderd kilo druiven voor 25 euro kon kopen. ‘Ik bel mijn zwager Franco’, zei hij. Een kwartier later stond ik al in de wijngaard bij Franco. Ik had mijn ‘mostimetro’ meegenomen, een soort thermometer waarmee je het suikergehalte van het druivensap kunt meten. Naast de tabel met de nummers voor het suikergehalte, kun je meteen ook aflezen hoeveel alcohol er in de wijn zal zitten die je van de druiven gaat maken. Ik kom mijn ogen niet geloven. Het suikergehalte was twintig en dat betekende 13% alcohol! Ongekend, want meestal heeft witte wijn niet meer dan 11%. Doordat het al drie maanden niet heeft geregend, krijg je supergeconcentreerd druivensap. Gelukkig gaat Kees me morgen helpen 800 kilo druiven uit te persen. Hij geniet van het werk en vooral van het eten tussen de bedrijven door. We eten ‘plac’ op brood, je weet wel, die paprika’s met selderij in een potje. Ook leuk om zelf te maken en weg te geven.
Tanti baci,
Frans
Ingrediënten:
- puntpaprika’s – 500 gram
- bleekselderij – 2 stengels
- knoflook
- Spaanse peper – een paar hete
- zout
- olijfolie – 2 eetlepels
Aanwijzingen:
De puntpaprika’s in de lengte doorsnijden en de zaadjes eruit halen. Daarna in dunne reepjes of kleine blokjes snijden. Fruit gedurende tien minuten de knoflook en de in kleine stukjes gesneden selderij in de olijfolie. Voeg daarna de puntpaprika’s, de Spaanse pepers en een mespunt zout toe en laat alles ongeveer twee uur sudderen. Laat de plac afkoelen. Om te conserveren (zodat je een potje cadeau kunt geven) doe je een hoeveelheid in een schone glazen pot met deksel, en die laat je een half uur au bain-marie steriliseren.