Pitta rustica pugliese – Hartige taart uit Puglia

Carissima sorella mia,

Hoe gaat het met je? 

Ik heb vandaag 600 e-mails met uitnodigingen om olijfolie te verkopen op de virtuele bus gedaan, best veel.  Google vond het zelfs té veel. Te veel bits, klonk het bits. Het maximum aantal adressen die je in een mail mag aanschrijven is 500, dus maakte ik er braaf 2 mails van en wacht nu met spanning af. 

Het is een goed olijvenjaar, maar in de mail rep ik wel van een dreigend gevaar waardoor ik betwijfel of ik nog lang kan doorgaan met deze activiteit. Iedereen die in Puglia is geweest herinnert zich de troosteloze uitgestrekte velden vol met skeletten van ooit schitterende olijfbomen, geveld door de xylella-bacterie: een ramp die steeds dichterbij komt.

Maar laten we het over iets leuks hebben: bijvoorbeeld het atelier dat ik voor Anna heb gebouwd. Een jaar of twintig geleden leerde ik hier een timmerman kennen die een redelijk groot bedrijf had waarin hij ramen en deuren maakte. Er stonden wat gebruikte latten en sponningen tegen de muur en ik zei dat, als hij die ging weggooien, ik ze wel wilde hebben. Het bleek dat ik niet alleen die latten mocht meenemen maar ook nog alles wat hij op zolder had staan. We gingen naar boven en verbijsterd keek ik naar de gigantische hoeveelheid deuren, ramen, sponningen, luiken, luifels die daar stonden. Alles gemaakt van duurzame houtsoorten! Ik was een paar dagen bezig met het transport ervan en toen stond de hele handel bij ons. Een deel ervan gebruikte ik door de jaren heen maar het was zó veel dat het eigenlijk alleen maar in de weg stond en bovendien dreigde te verrotten. Daarom besloot ik alles te gebruiken voor het atelier waar Anna al zo lang naar verlangde. Ik stuur je een foto mee van het resultaat. Een doorzichtig bouwsel, waarin Anna meteen het briljante idee kreeg om een tweezijdig schilderij te maken, zodat je het zowel van binnen als van buiten kunt bekijken!

Wat ga je eten? Door al dat werk is hier het koken er een beetje bij ingeschoten en dat mag natuurlijk niet in luilekkerland! Vandaag eten we een torta salata: een soort quiche maar dan niet met bladerdeeg maar gewoon brooddeeg van speltmeel en met een vulling van ricotta, snijbiet en cichorei. Daarna filets van verse ansjovisjes in azijn gemarineerd, je eet ze dus rauw, heel lekker! Omdat jij daar waarschijnlijk geen verse ansjovis kunt krijgen, zou je ook verse haringfilets kunnen gebruiken. Kun je die krijgen in Nederland? Ik bedoel dan geen gezouten haring, maar echt vers. Diepvries mag ook. Je laat ze dan eerst ontdooien en daarna leg je ze een paar uur in azijn of citroensap. Daarna laten uitlekken en in een laagje olijfolie op smaak laten komen. Peterselie en eventueel fijngesnipperde knoflook erover.

Smullen!

Tanti baci,

Frans

Ciao fratello,

Ik ga morgen meteen op de markt op zoek naar verse ansjovis, dan wel verse haring. Een mooie gelegenheid om eens iets anders te kiezen dan wat ik ken. Want dat is wat ik meestal doe. Ik watertand bij het aanbod van zo’n geweldig aantrekkelijke viskraam, en wat kies ik? Zeebaars, makreel, rode mul, kabeljauw, misschien een keer zeeduivel, that’s it. Dan weet ik wat ik in huis haal en wat ik ermee moet doen. Niks mis mee, maar ook niet bepaald living on the edge. En dat is misschien wel wat ik mij voorneem om de laatste decennia van m’n leven vaker te doen. Ik moet er meteen om lachen nu ik het opschrijf. Risico’s nemen door een keer iets anders te eten dan de boer van huis uit kent. Nou ja, je moet ergens beginnen. 

Wat het me op gaat leveren, vraag je misschien? Vanwaar de behoefte aan gekkigheid, terwijl je voor hetzelfde geld de laatste jaren van je leven juist geniet van alles wat je aan kennis en verworvenheden bijeen hebt gesprokkeld? Ik hou je op de hoogte.

Ik heb met bewondering naar de foto’s van Anna’s atelier gekeken. En met jaloezie! Om zoiets te krijgen, helemaal voor jezelf, dat lijkt mij het toppunt -om met pa te spreken.

Ik zou er wel raad mee weten. Heb ik je laten zien dat ik het hoofdje van Frenkie heb geprobeerd te kleien? Voor z’n derde verjaardag. Ik stuur een fotootje mee. Ik denk dat hij er misschien op gaat lijken als hij zeven is. 

Liefs

Karin