Peperoni ripieni di tonno – Met tonijn gevulde minipaprika’s

Ciao fratello,

Bewaar jij ook goede herinneringen aan karnemelkse pap met stroop? We aten het vroeger vaak in Friesland. Ik wist toen niet precies wat ik at, maar het is pap van karnemelk met gort, ook wel grutjes genoemd. Nee, ik vind het niet alleen leuk klinken –ik vind het echt lekker. Wij kochten die pap destijds kant en klaar in grote glazen literflessen, maar die bestaan bijna niet meer. Hier in de supermarkt zit het nu in een plastic beker. Minder. Maar goed, ik kan het zo nu en dan tenminste nog eens proeven. Met hier, bedoel ik in de Achterhoek, waar ze trouwens gek zijn op een ander karnemelk gerecht: kruutmoes. Wij lagen vroeger blauw om een heel stom radioprogramma met Gait Jan Kruutmoes en de Boertjes van Buten, weet je nog? Afijn, Kruutmoes is dus een gerecht, weet ik inmiddels. Als ik het recept lees, spreekt het niet onmiddellijk tot mijn verbeelding: gekookte gort in karnemelk, met munt, spek, worst en rozijnen. Koud eten, met stroop ! Ach, er zijn meer hartige gerechten die goed combineren met zoet. Bruine bonen of een spekpannenkoek met stroop. Kaas op de krentenbol, chutney op kaas. Morgen ga ik mijn versie van Kruutmoes maken. Ik laat je weten hoe het is geworden.

liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Ja, erg grappig, die Kees Schilferoor, zoals wij hem noemden. Maar hij stemde mij dikwijls ook droef, ik weet niet precies waarom. Waarschijnlijk omdat hij net zo vreselijk was als zijn programma. Ik herinner me alleen de tv- versie van de boertjes waarin hij met een dikke man en een vrouw die ongetwijfeld Stien heette, vol overtuiging de allerlulligste Nederlandse horlepiepliedjes te berde bracht. Dat is allemaal heel ver weg van mijn realiteit vandaag op het moordend hete, Italiaanse platteland, waarin de aarde en de planten vergeefs om vocht schreeuwen en waar grimmig wordt doorgebouwd in de hoop op een gunstige afloop. Gelukkig zijn er ’s avonds vaak gezellige bijeenkomsten, waar we -als we er nog puf voor hebben, iets gaan drinken of eten. Zo werden we uitgenodigd bij de filmregisseur Nico Cirasole en zijn vrouw Lucia die ons te kennen gaven dat het om een feest ging waar de gasten ‘bussati con il piede’ dienden te arriveren, oftewel aankloppend met de voet: omdat iedereen zijn armen vol zou moeten hebben met allemaal lekkere dingen. Je kunt je wel voorstellen wat een bacchanaal-achtige taferelen er ontstaan wanneer een stuk of twintig Barese vrouwen het onderste uit hun kan laten zien: rijstschotels met inktvis, schaal- en schelpdieren in alle soorten en maten, zee-egels, eindeloos veel soorten pastavariaties (al of niet uit de oven), focaccia, afijn, ik doe er het zwijgen toe, want ik ben bang dat je jaloers wordt, en het zou terecht zijn. Ik bracht zelf een van de gerechten mee die ik het allerlekkerste vind en die ik graag zelf maak: gevulde paprikaatjes met tonijn. Het is nu echt peperone– tijd. Je vindt ze in de meest uiteenlopende soorten en maten op de markt. Ik zag een hete variant die de grootte heeft van een kleine tomaat .’Zijn ze erg pikant?’, vroeg ik aan de vrouw die ze verkocht. ‘Nee hoor,een beetje maar’, zei ze. Ik heb nog even aan haar teruggedacht toen mijn bek in vuur en vlam stond.  Je hebt rode en groene. Ik heb ze in Nederland nooit gezien, maar je kunt het gerecht ook heel goed met zoete (punt)paprika’s maken en het is een gegarandeerde topper!

Tanti baci,

Frans