Pasta e lenticchie – Pasta met linzen

Carissima sorella mia,

Het was negen uur ’s avonds.  En toen begon het zachtjes te sneeuwen. Vervolgens wat harder. En twee uur later lag heel Puglia onder een dik pak. Autoverkeer was nauwelijks meer mogelijk. De twee mensen die onze trullo bij wijze van romantische oudejaarslocatie hadden gehuurd konden nog net tot aan het toegangshek glibberen en stonden daarna vast. Ik kon ook niet meer naar ze toe met de auto. De dag erna, (gisteren) wist ik niet wat ik zag. Garmisch Partenkirchen was er niks bij vergeleken.  De trullo  leek meer dan ooit op een iglo en de olijfbomen, normaal gesproken moedig stand houdend onder een verzengend hete zon, kreunden nu onder het gewicht van een enorm pak ijskoude sneeuw.  Ik dacht bezorgd aan de huurders. Ze hadden eigenlijk niks in huis en gezien het tijdstip van hun aankomst in Brindisi en de barre weersomstandigheden hadden ze natuurlijk ook geen boodschappen gedaan. 
Er zat maar een ding op en dat was met wat schamele levensmiddelen (ook wij hadden niks meer kunnen inslaan) de tocht van drie kilometer te voet af te leggen, teneinde ze van in ieder geval het meest noodzakelijke te voorzien. Ik had rubber laarzen die zich al na de eerste tien stappen vulden met sneeuw. Ik moest mijn benen als een ballerina optillen om vooruit te komen. Na honderd meter was ik bekaf en zweette als een otter.  Een uur later arriveerde ik. Ze waren erg blij om me te zien. Vandaag is het iets beter en de sneeuw begint langzaam te smelten. Te langzaam vrees ik, zodat ik straks weer als roodkapje moet optreden. Ik heb een broodje gebakken van het laatste meel wat er in huis was en Anna maakt vandaag pasta e fagioli. Een mooi moment om eens van de ingeslagen peulvruchtenvoorraad af te komen. Morgen linzen: het traditionele nieuwjaarsgerecht. Brengt voorspoed en geluk, al hebben we dat al.

Tanti baci,

Frans

Ciao fratello,

Bonne année vanuit Parijs. Hier geen sneeuw, maar wel wintersport koud en zonnig. We hebben het nieuwe jaar afgewacht in café Le Buci, om de hoek van l’ église St. Germain, waar we een opmerkelijk concert voor viool en sopraan hoorden. Le Buci schenkt, net als alle andere Parijse café’s, champagne op alle dagen van het jaar alsof het niets is. Sowieso is een Parijs café een prima plek om oud en nieuw te vieren. Lekker anoniem, maar toch hef je om twaalf uur even het glas met, alsof het goede vrienden zijn, de obers en de mensen aan het tafeltje naast je. We aten op dat late uur nog een ‘filet de boeuf’ met ‘purée des trois légumes’, wat hutspot bleek te zijn. Erg lekker. Morgen weer terug met de trein naar huis. Goed idee om de peulvruchtenvoorraad aan te spreken. Sowieso goed om de inhoud van keukenkastjes eens kritisch door te nemen. Toen ik met kerst Indiaas ging koken, heb ik alle kruiden moeten vervangen, omdat ze hun uiterste houdbaarheidsdatum ruim hadden overschreden. De geelwortelpoeder had ik al drie jaar geleden moeten vervangen. Afijn, goede voornemens genoeg dus.

Liefs

Karin