Pasta con pollo dal forno – Pasta met kip uit de oven

Ciao fratello,

Ik was afgelopen week een paar dagen in Wenen en geloof het of niet, ik heb daar heerlijk gegeten. Uiteraard Wiener Schnitzel met, anders dan bij ons, een los, knapperig jasje om het kalfsvlees. Je eet er moeiteloos twee op, en dat moet ook wel, want één Schnitzel is not done. En Tafelspitz, ooit van gehoord? Dunne plakken gekookt vlees met wortel, met daarbij knapperig gebakken aardappeltjes en appelmoes met vers geraspte mierikswortel. Het hoogtepunt troffen we bij Demel, een klassieke Konditorei waar je ook kunt lunchen. Dit filiaal van de Hofzuckerbäcker uit 1786 is alleen al om te zien iets prachtigs. Dat Keizer Franz Josef en zijn Sissie hier regelmatig taartjes aten, kun je je moeiteloos voorstellen. Op de eerste verdieping, op een pluchen bankje voor het raam at ik de Demel lunchspecialiteit. Op de kaart heette het soufflé, maar dat was het niet. Ik probeerde het te analyseren, wat nog niet meeviel, zodat ik het thuis zou kunnen namaken. Ik zou zeggen dat het ‘pasta met kip uit de oven’ was, maar dan ultra luchtig. Gisteren heb ik het nagemaakt en ik proefde dat ik een heel eind was gekomen. Alleen die hele fijne eierpasta -dun als mihoen- had ik zelf moeten maken. Volgende keer. En o ja, mocht je ooit bij Demel terecht komen, besluit dan de lunch met een Apfelstrüdel.

liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Dank voor je smakelijke beschrijving van de Weense keuken. Wij komen op weg naar Nederland altijd door Oostenrijk en meestal scheuren we er zo snel mogelijk doorheen maar ik zal me dit keer toch eens wat beter oriënteren op wat de wegrestaurants daar in de aanbieding hebben. Meestal overnachten we in Zuid Duitsland en ook daar heb ik bijna altijd  voortreffelijk gegeten. Wel moet je op tijd komen want als je, zoals wij hier in Italie,  gewend bent om rond acht uur aan tafel te gaan kan je soms aardig op je neus kijken omdat alles om half acht al dicht is. Kein Schnitzel mehr.  En dat geldt ook voor de Fremdenzimmer. Overigens is niet alleen het avondeten uitstekend. Ik herinner me een ontbijt in een wegrestaurant waar we behalve gebakken eieren met spek en geroosterde kippepoten ook een stuk of acht verschillende taarten kregen aangeboden. Anna kreeg bij het horen van jouw verhaal een andere associatie: canederli. Ze had me wel eens verteld over deze in bouillon drijvende ballen die in de Noord Italiaanse provincie Trento worden gegeten. “Een typisch, uit Tirol afkomstig  gerecht” zei ze, maar bij het horen van dat vreemde woord zag ik geen jodelende kletteraar met een flinke waldhoorn en Lederhosen voor me. Natuurlijk bracht google uitkomst: knödel! Plotseling zag ik hem wèl. Ik had het kunnen raden want zoals je weet is Anna de koningin van de gnocchi: in bouillon gekookte aardappelballetjes.  Je mag er met niemand over praten maar als ik héél eerlijk ben vind ik het maar niks, die weke, plakkerige derrie. De smaak is fantastisch maar de substantie een vergissing. Hoe dan ook: de lekkerste taart ter wereld komt toch ook gewoon uit Oostenrijk: de sachertorte. Die ga ik morgen maar eens bakken.

Tanti baci,

Frans