Carissima sorella mia,
Een Amerikaanse vriend van ons die hier in de buurt woont en naar de naam Caleb Burdeau luistert, oefende tot voor kort het beroep van timmerman uit. Echt blij werd hij er niet van, daarom besloot hij filmregisseur te worden. Hij deed een paar cursussen, leerde zichzelf het een en ander via internet en schreef vervolgens zijn eerste script: een verhaal over iemand die door Puglia zwerft en een kleurrijke figuur tegen het lijf loopt: een op het randje van de waanzin levende oplichter, die zichzelf ‘Rodolfo Valentino de tweede’ noemt. Caleb wist net genoeg geld bij elkaar te scharrelen om zijn (low budget) project te starten. Afgelopen maand werd hier in de buurt druk gefilmd, op de mooiste locaties. Alleen daarom al is het de moeite waard om die film te zijner tijd te gaan bekijken. Ook onze vriend de boer Tonino Zizzi speelt een rolletje als zichzelf, snorrend op zijn trekker door de heuvels vol bloeiende amandelbomen. De broer van Caleb was aangesteld als producent, had daarom een flamboyante hoed op zijn hoofd gezet en deed heel gewichtig. Tot zijn taak behoorde ook het organiseren van maaltijden voor de crew. Daar bakte hij weinig van, want als hij bij restaurants ging vragen of er vijftien man mochten komen eten in ruil voor een plaatsje op de titelrol kreeg steevast hij nul op het rekest. De acteurs, die toch al bijna niks verdienden, begonnen te morren: hun magen begonnen te knorren. Anna, die af en toe op de set ging kijken, besloot in te grijpen en haar kwaliteiten als PR vrouw in te zetten, om tenminste de laatste vier draaidagen te redden. Erg leuk om te zien hoe ze, alleen al door de manier waarop ze een restaurant binnenliep de eigenaar om haar vinger wond. Ze hoefde eigenlijk niet zo veel uit te leggen. Op één rondje door Ceglie langs de verschillende (en bovendien de beste) restaurants was het antwoord vier keer ja. Als tegenprestatie voor haar inzet bedong Anna dat wij met de filmploeg mee aten. Wij kennen de toewijding en de gulheid van de Pugliese restaurateurs inmiddels, maar genoten er toch telkens opnieuw van. Eén van hen was Gino, die tien jaar geleden weigerde om een Nederlandse vriend van mij een cappucino na het eten te serveren. Een doodzonde, vond hij. Hij maakte voor de crew onder andere pasta met blauweregen bloemen en verklaarde bij het afscheid dat hij met ‘heel zijn hart’ voor ons had gekookt. En dat was echt zo.
Tanti baci,
Frans
Ciao fratello,
Inderdaad, geen film zonder catering. Op de paar filmsets die ik ooit mocht bezoeken was de (warme) lunch het hoogtepunt van de dag. Steevast ter plekke gemaakt, door gespecialiseerde cateraars. Filmen is vooral veel wachten, en daarom juist moet er goed gegeten worden. Ook tussendoor. Er zijn altijd bakken snoep, broodjes, bananen, koffie, de hele dag. Onze Kees ziet er tijdens een draaiperiode op zijn gezondst uit. Gek genoeg, want natuurlijk is het zenuwslopend om een film te maken. Maar hij eet nooit zo gezond en regelmatig als wanneer hij een met een film bezig is. Je begrijpt dat dit voor een moeder bijzonder geruststellend is. Maar die pasta met blauweregenbloemen klinkt heerlijk. Ga ik, zodra ze bloeien, zeker maken.
liefs
Karin
Pasta con fiori di glicine – Pasta met blauweregenbloemen
Ingrediënten:
- blauweregenbloemen – Een paar handen vol, zonder steeltjes
- pasta – 500 gram
- olijfolie – 3 eetlepels
- zout
Aanwijzingen:
Dit recept is heel simpel. Breng een pan met water en een theelepel zout aan de kook voor de pasta. Verhit (maar niet tè) ondertussen een paar eetlepels olijfolie in een pan en fruit daarin de blauweregenbloemen een minuut of 5. Kook de pasta, giet af en bewaar iets van het kookvocht voor als het iets te droog mocht zijn. Meng de bloemen door de pasta en serveer. Gino benadrukt dat er geen andere ingrediënten worden gebruikt om de delicate smaak van de bloemen niet te verliezen.