Ciao fratello,

Ik moet je echt even een foto sturen. Je gelooft het niet. Een pizzarette ! Het is iets nieuws in het genre fonduen, gourmetten en steengrillen. Er komt een flinke terracotta koepel midden op tafel, een houtoven als het ware, maar wel een met een hele dikke stekker naar het stopcontact. Om de oven heen zet je alle benodigde ingrediënten: pizzadeeg natuurlijk, tomatensaus, geraspte kaas, en verder alles wat je maar op een pizza kunt bedenken: ham, mozzarella, salami, artisjokkenharten, kappertjes, afijn, ik hoef jou dat niet allemaal voor te schotelen. En vervolgens gaat iedereen zijn eigen pizzaatje bakken, op zijn eigen pizzaschepje in zijn eigen oven-ingang. Duurt ongeveer zeven minuten, volgens de handleiding, afhankelijk van de dikte van het deeg en het soort gekkigheid dat je op je pizzaatje mikt. Er zijn uitvoeringen van depizzarette voor vier en voor zes personen, en de vinding heeft op een of andere beurs ook nog eens de publieksprijs voor ‘leukste product van 2010’ gekregen.

Afgezien van het probleem waar je zo’n enorm ding laat als je niét gezellig pizza’s gaat maken (364 dagen van het jaar), vraag ik mij af of het mogelijk is om met zo’n apparaat werkelijk iets lekkers te maken. Hoe denk jij hier als ervaren pizzabakker over?

Liefs

Karin

Cara sorella amatissima,

Bij het lezen van jouw verhaal kreeg ik een deprimerend beeld van drie stellen die na intensieve partnerruil en na alle standjes van de wereld hebben geprobeerd, nu toch maar hebben besloten dat het veel leuker is om samen pizza’s te bakken en gezamenlijk een paar uur naar die dikke stekker in de muur te kijken (ik heb het nu natuurlijk over de zes-persoons uitvoering). Maar zó onzinnig is deze uitvinding eigenlijk ook weer niet. Ik verbaas me regelmatig over de heldhaftigheid die pizzabakkers hier aan de dag leggen bij het uitoefenen van hun werk. Dat begint al ’s morgens vroeg als het deeg moet worden gekneed. Het moet minstens een paar uur rijzen, maar het is niet ongebruikelijk dat de ‘impasto’ ook drie volle dagen met rust wordt gelaten. Vervolgens wordt de avond doorgebracht voor een verzengend vuur, terwijl de bakkers ondertussen in een ontzagwekkend tempo ballen deeg tot pizza’s rollen, die van alle ingrediënten voorzien, in de laaiende oven plaatsen en ze vervolgens net op tijd weer voor verschroeiing behoeden. Een hard en eenzaam vak, waarbij de pizzarette zeker uitkomst kan bieden!

Onze favoriete pizzeria is ‘Mamma ce pizz’ ’ (Mama, wat een pizza!) in Ceglie. Gelegen in een volkse woonbuurt, en bezocht door eenvoudige mensen. Het komt voor dat een stuk of tien jongetjes van een jaar of acht er een tafel bezetten en een paar gigantische maxi-pizza’s bestellen. Favoriet is die met patat frites erop. Er wordt met grote gretigheid in de flessen met ketchup, mayo en mosterd geknepen en je begint te begrijpen waarom het gezelschap bijna louter uit gezellige dikkertjes bestaat. Ze maken er een heleboel herrie bij en de allercharmantste serveerster moet ze af en toe even bestraffend toesissen. We komen er met regelmaat. Plastic bordjes en bestek, bier uit een flesje en als je echt luxe wilt krijg je er een plastic bekertje bij. Als we betalen moeten we steeds weer lachen: twee versgebakken, krokante en zalige pizza’s, twee flessen bier: acht euro.

Tanti baci,

Frans

Panzerotti – Gevulde, dubbelgevouwen pizza’tjes
Een extra specialiteit van “Mamm’ ce pizz’ ” is de panzerotto, een klein gevuld en gefrituurd pizza’tje. Veel gebruikt op feestjes. Voor de panzarotti wordt gewone witte bloem gebruikt, dus geen grano duro. Je kunt bakkersgist gebruiken of gist in korreltjes. De vulling kan van alles zijn maar ik geef het traditionele recept.

Ingrediënten:

  • Voor het deeg:
    • bloem – 250 gram
    • gist – 25 gram
    • water – lauw, een kopje
    • 1 dl olijfolie – 5 eetlepels
    • suiker – een theelepel
    • zout – een flinke mespunt
  • Voor de vulling:
    • mozzarella – 400 gram
    • tomaten – een blik, uitgelekt of 250 gram verse ontvelde en aan stukjes gesneden
    • ham, – 150 gram, gekookte
    • oregano – een eetlepel
    • olijfolie – 3 eetlepels

Aanwijzingen:

Doe de gist samen met de theelepel suiker en een half kopje water in een kommetje en los haar al roerend op. leg een schoteltje op het kommetje en wacht tot zich wat schuim op de gist heeft gevormd. Doe het meel in een grote kom en maak in het midden een kuiltje. Doe daar het gistmengsel in, samen met de olijfolie en de rest van het water, waarin je ook het zout hebt opgelost. Roer de gist door het meel met een vork en kneed het deeg vervolgens gedurende minstens een kwartier. Als het te droog is voeg je wat water toe, als het te nat is wat meel. Laat het deeg op een warme plek onder een vochtige theedoek minstens een uur rijzen.

Leg het deeg op een plank of op tafel en rol het met een deegroller uit tot 1 cm dikte. Neem een glas of kommetje met een diameter van ongeveer 10 cm en druk hiermee zoveel mogelijk mooie rondjes uit het deeg. Laat deze deegrondjes nog een half uurtje rijzen. (Ze zullen wat dikker worden).

Maak intussen de vulling: Snijd de mozzarella in kleine stukjes. Doe de tomaten in een kom en roer ze met de olie en de oregano door elkaar. Snij de ham in kleine stukjes. Neem een deegrondje en rol het met de deegroller uit tot een diameter van 20 cm. Leg in het midden een eetlepel tomaten, een lepel mozzarella en een halve eetlepel ham. Vouw de panzerotto nu dicht tot je een half maantje hebt en druk de randen met de duimen goed aan. Je kunt een mooi decoratief randje maken. Doe dit met alle panzerotti. Frituur ze vervolgens in een flinke laag hete olijfolie aan beide kanten tot ze mooi goudbruin zijn. Laat uitlekken op keukenpapier en dien op.

N.B. Wie gefrituurde panzerotti te vet vind kan ze ook 20 minuten in de oven bakken.