Carissima sorella mia,

Vandaag hoorde ik een radiouitzending die ik heel interessant vond. Het ging over Nino Rota, de componist van een gigantisch oeuvre aan prachtige muziek, met name voor een heleboel Italiaanse films, zoals “La Strada” van Fellini en natuurlijk de Godfather. Ze lieten ook nog allemaal andere stukken van hem horen, die ik niet kende, maar waar ik meteen vrolijk van werd, dus ik kan je aanbevelen hem eens te YouTuben. Een opgewekte commentaarstem vertelde dat “il maestro” op een gegeven moment in Puglia verzeild raakte en er eigenlijk niet meer weg wilde. Dat wist ik niet. Hij kwam oorspronkelijk uit Milaan maar verbond zich aan de Conservatoria van Bari en Trani en voelde zich hier, in de hak van de laars, als een vis in het water, net als ik. Op een gegeven moment werd aan iemand die Rota goed had gekend, gevraagd wat de belangrijkste reden was dat hij zo van Puglia hield en er niet meer was weg te slaan. Er viel een spannende stilte, waarin ik zelf ook heel diep nadacht. Toen kwam het hoge woord eruit: “het eten”.

“Verrek” dacht ik, maar ook: “Als ik het niet dacht”. De zon, de zee, de mensen, de olijfbomen, ze hebben denk ik allemaal een rol gespeeld in de liefde van Rota voor Puglia, maar het eten is regelrecht verslavend.

Nu begrijp ik ook waarom ik, als ik een “banda” van koperblazers hoor, die stapvoets achter een lijkwagen door de straten van Ceglie voortschrijdt, altijd zo sterk aan The godfather moet denken: zo’n (onterecht als inferieur beschouwd wordend) straatorkest moet destijds een regelrechte inspiratiebron zijn geweest voor Rota’s muziek! Geen andere componist heeft zo’n typisch gevoel van “Italiaansheid” bij mij teweeg kunnen brengen als hij en ik begrijp nu beter waar dat vandaan komt. Een standbeeld voor Rota en een standbeeld voor alle Pugliese mamma’s die hem met hun orechiette hebben overtuigd hier te blijven.

Tanti baci,

Frans

Ciao fratello,

Beter dan YouTube, is tegenwoordig Spotify om iets van muziek op te zoeken. Ik heb Nino Rota meteen opgezocht en beluisterd. Zo vond ik grappige fluitmuziek van hem, regelrecht klassiek. Maar het allermooiste blijft zijn thema van de film Amarcord, vind ik. Gisteren zag ik trouwens een andere zeer fraaie Italiaanse film op tv. Uit 2010, dus misschien heb je hem ooit gezien: Io sono amore. Een melodrama van de bovenste plank, maar prachtig. De hoofdrolspeelster (Tilda Swindon) wordt verleid door een kok, dat moet jou aanspreken. Deze Antonio maakt de heerlijkste hapjes klaar, en dat speelt hij zo goed, dat de acteur welhaast zelf ook een goede kok moet zijn. Ik ben benieuwd naar jouw recept voor orecchiette.

liefs

Karin

Orecchiette broccoli e salsiccia – oortjespasta met broccoli en saucijs

Voor 4 personen

Ingrediënten:

  • oortjespasta – 400 gram , of een andere pastasoort, bijvoorbeeld schelpjes
  • broccoli – 300 gram verse
  • saucijs – 300 gram
  • witte wijn – 1 glas
  • knoflook – 1 teen
  • tijm – 2 takjes
  • rozemarijn – 1 takje
  • olijfolie – 30 gram
  • zout, peper

Aanwijzingen:

Breng een pan  met ruim kokend water en wat zout aan de kook. Haal de harde stronkjes van de broccoli en kook de zachtere gedeeltes gedurende 6-7 minuten in de pan.

Hak thijm en rozemarijn heel fijn en hou ze apart. Snij de saucijs open, haal het vlees uit het vel en prak het fijn met een vork. Doe de olijfolie in een grote braadpan. Verwarm de olie, doe de knoflook erbij en laat hem wat kleur krijgen. Doe ook het vlees in de pan en daarna tijm en rozemarijn. Braad alles gedurende een paar minuten aan en blus dan af met de wijn. Haal de broccoli met een schuimspaan uit het kookvocht en doe ze een voor een bij het vlees in de pan. Laat ongeveer 4 minuten mee sudderen. Haal de teen knoflook uit de pan.

Breng het water waarin de broccoli is gekookt opnieuw aan de kook, doe de pasta erin en laat koken gedurende de voorgeschreven tijd. Haal de oortjes met een schuimspaan uit het water en doe ze bij de saus in de pan. Voeg eventueel een pollepel kookvocht toe. Schep alles nog even om op hoog vuur en serveer