Montebianco – Montblanc

Ciao fratello,

Vorig weekend waren wij in Parijs en aten daar bij Les deux Magots aan de boulevard St. Germain. Een klassieke plek in de stad. Vanaf het terras kun je een rijke wereld aan je voorbij zien trekken. De zaak is ook nooit dicht, lijkt het. ‘s Ochtends vroeg kun je er terecht voor een café au lait en een stokbroodje, tussen de middag hebben ze een heerlijke quiche à Lorraine en ‘s avonds serveren ze simpele gerechten als plate-service. Ik hou daarvan, alles op één bordje: aardappelen met puree groente, een pastaatje of een Oriëntaals rijstgerecht. Maar de grootste attractie van Les deux Magots voor mij persoonlijk is het meisje met de taartjes. De hele dag door loopt er een meisje met een reusachtig dienblad om haar nek. Ook al iets uit vervlogen tijden. Op dat dienblad staan de allerlekkerste taartjes. De kunst is om er één aan te wijzen. Als je twijfelt wordt het meisje niet ongeduldig. Aarzelen is een deel van de lol, begrijpt ook zij. Dus toen wij daar ’s avonds gegeten hadden, vroeg ik als toetje het dienblad. En koos, hoe verrassend, een Mont Blanc, het taartje met sliertjes van tamme kastanjes.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Ik was ook weer even in Parijs toen ik je mail las, wat leuk was.

Toen ik eergisteren na een behoorlijk lange tijd weer eens het huis van Tonino binnenliep, trof ik daar alleen zijn dochter Vitalba aan. Ik weet niet wat ik aantrekkelijker vond: de veel te dikke, maar beeldschone boerendochter of de beeldschone taart die ze aan het maken was en waarover ze veel te veel, véél te dik makende slagroom uitsmeerde. De taart ging maar liefst 10 kilo wegen en was bestemd voor een meisje dat haar eerste verjaardag ging vieren. Zo doen de in wonderen gelovende katholieken in dit wonderbaarlijke land dat, en ik moet zeggen: ze doen het goed.

Ineens is het hier zomer, Dat is zoiets geks, de ene dag zit je blauwbekkend en foeterend voor de houtkachel, tevergeefs proberend de laatste, zeiknatte stukjes hout die je nog hebt te laten fikken en een dag later lig je loom op bed, zoals ik nu, met het slaapkamerraam wijd open om een verfrissend briesje binnen te laten. Het zonlicht is zwaar en behalve wat getjilp van verliefde vogeltjes en het gezoem van een eenzame bromvlieg zijn er geen geluiden waarneembaar. Het lijkt wel hoogzomer. Buiten groeien alle tinten groen en dat zijn er een hoop voor een kleurenblinde als ik. Mijn ziel, die ik jaren geleden aan de duivel heb verkocht, win ik beetje bij beetje terug door met mijn handjes boven de dekens te slapen, elke morgen vroeg op te staan en de grond rond onze olijfbomen om te spitten met een “zappa” het Italiaanse woord voor een omgekeerde schep. Dan verdeel ik de, door ons overgebleven varkentje Q hoogstpersoonlijk uitgescheten stront over de zo ontstane zwarte, voedende aarde en bid tot een god die zijn bestaan nog moet bewijzen, dat er wat regen gaat vallen en dat de bomen onstuimig gaan groeien en ons gigantische hoeveelheden olijven gaan brengen.

Tanti baci,

Frans