Melanzane Pugliesi – Pugliese aubergines

Ciao fratello,

Ben op Lowlands geweest. Dit festival bestond nog niet toen jij naar Italië vertrok, maar het is inmiddels met meer dan 50.000 bezoekers het grootste popevenement in Nederland. Ik was er maar één dag – drie dagen kamperen kan namelijk ook- en heb mijn ogen uitgekeken. Wat een plezier, en wat is er -naast concert bezoek- ontzettend veel méér te doen. Je zou er bijvoorbeeld met gemak drie dagen alleen maar etend en drinkend kunnen doorbrengen. Ik had me een groot deel van de dag voor de Winebar geposteerd (waar ze lekkere cava verkochten) en had van daaruit zicht op alle mogelijke eettentjes met o.a. Italiaanse pannini, Mexicaanse wraps, Indonesische saté, Japanse sushi en Brusselse wafels. Er was ook een interessante zaak met ‘vrij voedsel’: gezonde happen bulghur, geroosterde groenten en haverbrood met hummus. ‘Vrij’ betekent in dit geval dus ‘zonder’ (vlees, lactose, noten en lactose). Allemaal lekker, maar niet zo lekker als de galettes met truffel bij ‘Crêpes mobiel’ even verderop. Vanuit een oud Citroên busje verkocht een Franse chefkok niet alleen Bretonse zoete flensjes, maar ook hartige, dunne pannenkoekjes belegd met truffel, gruyère en serranoham of geitenkaas, tijm en honing. Daar ben ik me aan te buiten gegaan. Tot mijn grote vreugde bleek dat ik niet tot een volgend festival hoef te wachten om ze weer te proeven, maar dat dit rijdende pannenkoekenhuis ook gewoon iedere woensdag is te vinden op de Bio markt op het Amsterdamse Haarlemmerplein.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Ja, klinkt goed, dat Lowlands. Daar komen ook vast veel jonge Italianen op af. Misschien voor het eten, hoogstwaarschijnlijk voor de muziek en ongetwijfeld ook om ongestoord een lekkere joint te kunnen roken, want daar doen ze hier in Italië nog steeds erg kinderachtig over. Anna’s vijftienjarige kleinzoon Davide is weer een tijdje bij ons op bezoek. Hij is nogal erg in de ban van het roken van marihuana en omdat Anna daar nu eens begripvol, maar met een pedagogische ondertoon op wilde reageren, kocht zij een heel klein stukje hasj, deed dat in een mooi zilveren doosje en gaf hem dat ten geschenke. ‘Grazie nonna! en dat treft, want ik heb ook wat voor jullie’, sprak hij vrolijk, terwijl hij vier grote zakken skunk uit zijn binnenzak toverde.

Ook in Puglia zijn -vooral ’s avonds, erg goeie concerten te horen. Vorige week bijvoorbeeld trad in het stadje Cisternino een band op, die traditionele muziek uit deze streek speelde. Ik heb verbijsterd gekeken en geluisterd hoe een stuk of zeven muzikanten een paar duizend mensen gedurende twee en een half uur volledig onder hypnose hielden. Canzoniere Grecanico Salentino, heet de groep. Een geweldige zangeres, een tamboerijnspeler die uit één klein trommeltje de klank van een volledig drumstel weet te toveren, een virtuoze accordeonist die afkomstig is uit Cisternino en daarom extra hard werd toegejuicht en nog vier andere jongens die allemaal even goed spelen. Ze zijn beroemd geworden doordat ze de muziek voor de prachtige, in Puglia opgenomen film ‘Sangue vivo’ hebben gespeeld. Helaas was het aanbod van lekkere hapjes bij deze gelegenheid nogal beperkt. Een stand met nootjes, olijven en gedroogde tomaten en een kar met hamburgers, knakworsten (‘würstel’) en porchetta. Meestal gaan Italianen eerst naar een concert en pas daarna lekker eten in een restaurantje. Die zijn er genoeg in Cisternino, zoals “Antico Borgo”. Ik stuur je een recept van een gerecht dat ik daar pas geleden nog at.

Tanti baci,

Frans