Makkelijke appeltaart – Torta di mele facile

Ciao fratello,

Aan onze appelboom hangt welgeteld één appel. En dat is al heel wat als je bedenkt dat deze zestig jaar oude Schone van Boskoop pas een half jaar bij ons in de grond staat. Zo’n immigrant moet natuurlijk eerst even wortelen. In het vroege voorjaar kwam een achttien meter lange oplegger de oude boom brengen. Gered door een kweker, voordat hij geveld zou worden met het aanleggen van de Betuwelijn. In onze achtertuin werd een krater gegraven en een reusachtige kluit verdween in de grond. We beleefden bange tijden in het droge voorjaar. Iedere dag gaven we de boom water, maar hoeveel is genoeg voor zo’n reus? Gelukkig zagen we in mei uitbundig roze bloesem verschijnen en dat gaf hoop. En nu dus een appel. Wat zal ik er mee doen? Het is een soort goudrenet, dus je zet er niet zomaar je tanden in.  Een toute petite tarte tatin lijkt me wel een mooie rustplaats. Dan stuur ik jou ondertussen een lekker Hollands recept voor een makkelijke appeltaart. Ik stuur je een recept. Van Britse oorsprong weliswaar maar wel heel makkelijk.

liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Ja, als je maar één appel in je paradijs hebt weet je hoe het afloopt. En dat recept ziet er inderdaad uit als een piece of cake.  Wij maakten gisteren een uitstapje naar Basilicata, onze buurregio. Ik had gehoord dat daar de beroende Aglianico- druif wordt verbouwd en ik wilde eens kijken of ik er niet een paar honderd kilo van kon kopen. De wijn die ermee wordt gemaakt heeft zoals ze hier zeggen “corpo” oftewel een volle, rijke smaak en wordt gerekend tot de beste rode wijnen van Italie. Zo kwamen we terecht bij Monte Vulture, een vulkaanstreek. De grond daar is bijzonder vruchtbaar, vandaar ook de hoge kwaliteit van die druiven Ook tomaten, paprika’s en meloenen. Zo aan het eind van de zomer kan het landschap er behoorlijk dor uit zien, niet minder fascinerend. We reden langs grotten en grillige rotspartijen en plotseling waren we midden in de wijnvelden. Voor één van de boerderijen stond een man in zijn onderbroek een moestuintje te wieden en hij wees ons waar we moesten zijn. Een roestig hek door en daar stonden we op het erf bij Pasquale. Een jonge man nog, maar wel met zeven hectare Aglianico DOC in z’n achtertuin. Jazeker kon ik die druiven kopen maar nu nog niet want ze zijn pas half oktober rijp. Hij liet me de wijn proeven die hij zelf had gemaakt: een droom. Hij had nog net vijf liter voor me te koop. Aan een tafel zaten zijn vrouw, zijn moeder en een tandeloze tante paprika’s aan en draad te rijgen. Die hingen ze vervolgens te drogen voor het huis. Daar maken ze dan vervolgens weer ”spaghetti con peperoni e patate” mee of geroosterde paprika’s met pomodori. Nadat we nog een broer, een oom een grootvader en een “commerciante” hadden leren kennen omhelsden we iedereen hartelijk en reden nog even verder naar de schitterende stad Venosa. De beroemde dichter Horatius (Carpe diem) is er geboren.

Tanti baci,

Frans