Maionese di cavolfiore senza uova – mayonaise van bloemkool zonder eieren

Carissima sorella mia,

Zoals je weet verwarmen wij onze trullo en alle kamers die we er inmiddels omheen hebben gebouwd met een termocucina. Dat is een fornuis dat op hout wordt gestookt, maar het functioneert bovendien als verwarmingsketel. Achter de oven zit een reservoir en het water dat daar in zit wordt naar de radiatoren in de verschillende vertrekken gepompt. We hebben er enorm veel plezier van. Als ik een stuk vlees of iets anders heel langzaam gaar wil laten stoven, zet ik de pan op de gietijzeren plaat van het fornuis en hoef ik alleen maar af en toe een blokje hout op het vuur te gooien, de rest gaat vanzelf. De aanschaf van het ding was een avontuur op zich, ik schreef je er al eens over: Deze kachels worden hier niet veel gebruikt. Veel vaker in Noord-Italië, vooral in de bergen waar het bitter koud kan worden. De mensen die bij ons in de buurt wonen hebben daarentegen vaak een open haard, soms ook met de mogelijkheid om via radiatoren de rest van het huis te verwarmen. In de haard is dan een ijzeren buizenstelsel aangebracht. Het vuur verwarmt het water dat daarin zit en een pomp doet de rest. Zo’n haard annex verwarmingsketel heet termocamino. En ofschoon de termocucina veel minder hout verbruikt en genoeg warmte geeft, droomde ik toch stiekem van zo’n open haard, want wat is er mooier dan wegdromen bij de verhalen die de flakkerende gouden vlammetjes je met hun geknisper in het oor fluisteren? 

Een paar maanden geleden zag ik op subito.it (de Italiaanse marktplaats.nl) plotseling een haard die in ieder geval mijn hart alvast in vuur en vlam zette, Klein, compact en met twee glazen deurtjes waarachter ik me het knapperende houtvuur levendig kon voorstellen. 

De prijs was ook heel redelijk: 100 euro. We zouden ervoor naar Calabrië moeten want daar bevond het ding zich, in de buurt van Cosenza. Ik belde en we konden hem komen halen. We maakten van de gelegenheid gebruik om Cosenza te leren kennen en dat viel niet tegen: een leuke stad waarin het fijn verdwalen is. We sliepen er in een b&b en de volgende dag reden we via slingerweggetjes over het Calabrese platteland naar de plek waar we de termocucina konden ophalen. De man die hem verkocht was klein en gedrongen en gelukkig heel sterk, want we moesten het gietijzeren gevaarte met z’n tweeën achter in de auto laden. Hij woog zo’n 300 kilo! Toen we hem optilden zag ik sterretjes. Maar goed, nu staat hij dus in de trullo en onze geniale loodgieter Pietro wist hem aan te sluiten op het bestaande warm water circuit, zodat we nu twee verwarmingsketels hebben! Maar de klap op de houtvuurpijl is het feit dat ik er nu bovendien een geweldige barbecue in de trullo heb! Om het te vieren stuur ik je het recept van een super lekker vega barbecuesausje!

Tanti baci,

Frans

• Ciao fratello,

Wat een jaloersmakende aanschaf! Ik weet hoe fijn een houtkacheltje is, en staren in de vlammetjes. Laat staat dat je er ook nog een winter-bbq van kunt maken!

Wij hebben ondertussen met een ander element te maken: water! Ik zit vlakbij de IJssel zoals je weet en het water is hier tot spectaculaire hoogte gerezen. Gisteren reden we met de auto naar een restaurant in Bronkhorst en ineens bleek een deel van de weg ondergelopen. Het was een kwestie van omkeren of doorrijden op eigen risico. Ik was de bijrijder en had ongetwijfeld het eerste gedaan als ik aan het stuur had gezeten, maar mijn chauffeur kende geen vrees en haalde zijn voet niet van het gaspedaal. Gestaag reden we door het wassende water… ik sloeg mijn handen voor m’n ogen en vroeg me hardop af of de Wegenwacht ook dit soort duidelijke daredevils uit de puree komt halen…. Een minuut later reden we alweer op het droge, linea recta naar het voortreffelijke, traditionele restaurant ‘Het Wapen van Bronkhorst’, waar wild op de kaart stond. Ik at een heerlijke halve fazant met zuurkool, rookworst en een stoofpeertje. We namen een andere weg terug. 

Liefs

Karin