Lucioperca all’ acqua pazza – Snoekbaars in ‘gek water’

Ciao fratello,

Gisteren naar The American geweest. Een film van Anton Corbijn, met George Clooney in de hoofdrol. Het verhaal speelt zich grotendeels af in Castel del Monte, een pittoresk bergdorp in de Abruzzen. De streek waar jij laatst nog bent geweest om een fornuis op te halen. Er kwam een grappige scène in voor. Huurmoordenaar Clooney raakt verliefd op een Italiaanse prostituee en neemt haar mee uit eten. De beeldschone vrouw bestelt om te beginnen een fles water en een Brunello di Montalcino, waarop de ober vraagt: ‘Meneer is Amerikaan? Zal ik voor hem de Engelstalige menukaart brengen’. Beledigd roept de vrouw dat dat nergens voor nodig is, omdat meneer net zo goed Italiaans spreekt als zij. Als de ober zich omdraait, sist ze richting Clooney met een hoofdknik naar de bediening: ‘Provincialen‘! Jammer genoeg zien we niet wat de twee uiteindelijk gaan eten. Er wordt sowieso erg weinig gegeten in deze film, wat gek is in zo’n Italiaanse entourage. Slechts één keer zien we dat Clooney, uitgenodigd bij de plaatselijke priester thuis, een runderstoofpot krijgt voorgezet. Dat is het. Daarentegen worden de vrouwen in de film stuk voor stuk als hapjes opgediend, de een nog smakelijker dan de ander.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Een van de redenen dat minister president Berlusconi op het ogenblik zwaar door het stof gaat, is dat hij een presentatrice van RAI UNO (Maria Luisa Busi) een ‘bel bocconcino’ (smakelijk hapje)  durfde te noemen. En jij, sorella mia, doet nu precies hetzelfde met je acterende zusters! Pas je wel een beetje op wat je schrijft? Je zou er een regering door kunnen laten vallen!  Ik vertelde Anna over de film. Ze zei: ‘George Clooney woont toch in Italië, aan het Comomeer? Met die Italiaanse soubrette Elisabetta Canalis?’ Ik hoop voor George dat hij behalve van Elisabetta ook van snoekbaars houdt, want daar schijnen er flink wat van rond te zwemmen in het Comomeer.

Toen ik nog in Amsterdam woonde en op een bootje op het IJ dobberde, ving ik ze wel eens. Wat ik toen helaas nog niet wist maar pas hier heb geleerd, is dat je zo’n verse vis heel goed rauw kan eten. Je legt de filets in heel dunne plakjes gesneden een uurtje in citroensap, dept ze daarna droog, strooit er wat zout over en giet er dan een scheutje olijfolie met fijngehakte kappertjes, knoflook en peterselie overheen. Jammer genoeg kun je in Puglia weinig zoetwatervissen krijgen. Op de markt ligt zalm en forel. Lekker, maar een beetje saai, dus moet ik er altijd een sausje bij verzinnen. Snoekbaars kun daarentegen je zó eten. Voordat ze in de pan gaan, kun je de filets even door de bloem wentelen of door paneermeel. Dat laatste maak ik zelf, omdat dat veel lekkerder is. Al het oude brood dat je hebt leg je in een matig warme oven tot het goed hard is. Daarna helemaal laten afkoelen en fijnmalen in de blender of in een andere keukenmachine. Een andere techniek om vis te koken is ‘all’ acqua pazza’. In de golf van Napels bedacht door de vissers die de net gevangen vis aan boord in zeewater kookten.

Tanti baci,

Frans