Krieltjessalade met kwarteleitjes en bloedworst (of andere worst)

Ciao fratello,

Hartelijk gefeliciteerd met je tienjarig huwelijk. Als de dag van gisteren weet ik nog dat we op het strand bij Torre Canne via de telefoon te horen kregen dat Pim Fortuin was doodgeschoten. Nee, dat is flauw. Natuurlijk heb ik de levendigste herinneringen aan jullie prachtige feest een paar dagen later. Heel toevallig vond ik pas geleden het filmpje dat toen van de trouwdag is gemaakt. Op YouTube nota bene. Wist je dat het daar te vinden is? Ik was op zoek naar foto’s van trullo’s om op het digibord aan de kinderen in mijn klas te laten zien. Toen heb ik ze maar het hele filmpje laten zien. Ze vonden het reuze interessant. De burgemeester met de sjerp die jullie trouwde, het rijst gooien, de lange eettafels in het gras. Oh en ah natuurlijk bij het varken aan het spit en daarna gejoel om het biggetje dat je cadeau kreeg. Ik heb maar gezegd dat dat varkentje nog leefde. En dan al die heerlijke taarten die door de buren waren gebakken! En het dansen bij de muziek van die oude man met zijn trekharmonikaatje. Het leek allemaal net een oude Italiaanse film. Zo mooi. Ik hoop voor jou dat er nooit iets verandert daar.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Ik hoop het ook. In de vijftien jaar dat we hier nu wonen zijn veel dingen gelukkig bij het oude gebleven en ik heb niet veel redenen om aan te nemen dat er in de komende tijd veel zal veranderen. De wil om dingen anders te gaan doen is bij Italianen beduidend minder dan bij Nederlanders. Dat is voor mij prettig omdat ik gek ben op die oude tradities. Ze maken het voor mij tot op de dag van vandaag interessant om hier te leven. Iets minder leuk is het denk ik voor de mensen zelf, die zich soms best graag uit hun knellende tradities zouden willen bevrijden, maar daar vooralsnog niet in slagen. Een aardig voorbeeld van zo’n situatie zie je op de foto die ik je meestuur. Je ziet het vaak: een vrouw zit voor haar huis omdat het binnen te warm is, maar ze mag van haar geloof haar blik niet naar de straat wenden. Ze moet dus haar stoel omdraaien en met haar rug naar de buitenwereld gaan zitten, ten teken dat ze getrouwd is, en er absoluut geen lichtzinnige gedachten op nahoudt. We waren verbijsterd toen we dit fenomeen de eerste keer zagen en konden ons niet voorstellen dat de vrouw gelukkig was in deze positie. Je weet het natuurlijk nooit, maar wat ik wel weet is dat ik zoiets bij Anna nooit zou hoeven proberen. Ze zou de stoel zonder aarzeling op mijn hersenpan versplinteren. Maar gelukkig is, net als al die gekke tradities, ook ons huwelijk standvastig en kijken we nog regelmatig naar dat -inderdaad onderhoudende- filmpje. Ik zette het op Youtube als illustratie bij mijn andere website over Puglia, www.lekkerissimo.com. Het is de bedoeling dat er nog meer video’s op komen te staan, die natuurlijk vooral over de geweldige, hyperconservatieve Italiaanse keuken zullen gaan. Je zult ze in de komende weken zien verschijnen. Maar ik ben ook erg blij met jouw lunchgerecht-recept!

Tanti baci,

Frans