kniepertjes

Ciao fratello,

Gelukkig nieuwjaar gewenst, vanuit een grijze en koude Achterhoek. Een lieve buurvrouw vrolijkte vandaag de saaie boel op door Nieuwjaarsrolletjes langs te brengen. ‘Met de beste wensen’ uiteraard. Ze had ze zelf gebakken en dat leek me nog een hele toer. Je hebt er in ieder geval een wafelijzer voor nodig. Nieuwjaarsrolletjes zijn een soort forse, knapperige oublies en ze smaken naar anijs en vanille. Een echt streekgerecht, want in grote delen van het land kom je ze nooit tegen. Er bestaat een platte variant, het kniepertje, dat in december wordt gegeten als een wafeltje, en het reeds ontvouwen oude jaar symboliseert. Vanaf januari bakken ze in Groningen, Drenthe, Twente en de Achterhoek rolletjes, want daarin liggen de geheimen van het nieuwe jaar besloten.

Mooi hè? Ik hoop dat het net begonnen jaar veel moois voor jou in petto heeft.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Ik kon je niet per omgaande antwoorden omdat we inmiddels naar Nederland zijn gereisd.+ Al bij het eerste benzinestation langs de autostrada in de buurt van Padova kreeg ik mijn eerste schrik, toen twee reusachtige politieagenten een vorsende blik op mijn wel erg laag boven de weg hangende Doblò wierpen: Wat ik vervoerde. “Olijfolie”, sprak ik naar waarheid. Hoeveel? “600 kilo” loog ik, want het waren er 750 (ongeveer 100 boven het max. laadvermogen). Gelukkig waren mijn papieren in orde en hadden ze geen weegschaal bij zich, zodat ze niet veel anders konden doen dan ons een goede reis wensen. Dat was nodig. Bij de Brennerpas kregen we een goede indruk hoeveel het de laatste dagen had gesneeuwd, maar de zon scheen stralend en we konden zonder problemen doorrijden. Maar op de weg naar München begon het opnieuw te sneeuwen en niet zo’n klein beetje ook. Ik had een hotel aan de noordoostkant van de stad gereserveerd om ‘s morgens snel door te kunnen rijden richting Nederland maar dat betekende dat ik de hele stad moest rondrijden via de periferie, die inmiddels wel zo’ beetje dichtgesneeuwd was. Het ging langzaam en het zicht was bedroevend slecht. Op de afslag naar het hotel veranderde onze zwaar beladen auto in een slee en glibberde alle kanten op. Toch slaagde ik erin het doel te bereiken en knerpend de parkeerplaats van Hotel Sidiqqi (met Turkse eigenaar) op te schuiven. Een extra bedankje aan Allah is hier wel op zijn plaats.

De volgende dag kon ik tot mijn verbazing ook weer wegrijden en de snelweg bereiken. De rest van de reis ging door de stromende regen over de Autobahn en het is dus niet zo gek dat ik nu hard toe ben aan een Hollands bakkie koffie met een kniepertje.

Dat kom ik dus een dezer dagen bij je halen.

Tanti baci,

Frans