Insalata di pollo con zucchine, fagiolini e asparagi – Salade van kip, courgette, sperzieboontjes en asperges

Ciao fratello,

Voor het eerst dit jaar weer het gras gemaaid. Niet zelf, want daarvoor is het teveel. Aanvankelijk dacht ik zo’n kleine maaitractor te kopen, en dan leuk als een grootgrondbezitter over het terrein te grazen. Maar toen ik dit idee vorig jaar besprak met de hovenier die vijf vruchtbomen om het huis had geplant, keek hij me meewarig aan. ‘Zo’n ding gaat kapot,’ waarschuwde hij. ‘Kun je ‘m dan zelf repareren? Maaien moet echt iedere week gebeuren. Heb je daar tijd voor? En dan de prijs. Heb je enig idee wat zo’n ding kost? Vergelijk dat even met onze prijs voor een heel seizoen iedere week een uurtje maaien.’ De analyse was snel gemaakt. En dus verwelkomde ik deze week de grasman van vorige zomer. Van de weeromstuit zocht ik naar een lekker knalgroen lunchgerecht. En liefst ook met asperges, want die zijn er weer. Ik vond een Italiaans recept dat een beetje bewerkelijk is, maar wel erg naar voorjaar smaakt. Het kan zowel met groene als met witte asperges. Het is met vlees, maar ik denk dat je ook heel goed een vega-versie kan maken. Dan zou ik in plaats van kip en ham, blokjes (gerookte) tofu aanbraden en er op het laatste moment nog wat dunne plakken Parmezaan overheen schaven.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Ook hier knalt het groen de grond uit. Heerlijk en beeldschoon, maar tegelijkertijd hebben we er een vijand bij: straks droogt al het gras op en verandert ons land in een levensgevaarlijke brandhaard. We hebben één keer meegemaakt dat alles om ons heen in de fik vloog, en sindsdien zit de schrik er goed in. Ik zie mezelf nog in de laaiende hitte heen en weer rennen met emmertjes water, in een volslagen onzinnige poging een razendsnel dichterbij komende muur van vuur te blussen. Door een hete zuidenwind aangewakkerd, verschroeide het vuur in een paar minuten tijd alles wat er groeide, inclusief een aantal van onze olijfbomen. De brandweer kwam wel, maar moest na hier en daar wat geblust te hebben nodig terug naar de stad, omdat de wedstrijd Frankrijk- Italië begon. Sindsdien ben ik ieder jaar wekenlang bezig met gras maaien. Uit zuinigheid, want je kan namelijk ook een boer bellen die met een tractor je land omploegt. De meeste mensen hier kiezen overigens voor de allergoedkoopste en meest rigoureuze oplossing: een ochtendje spuiten met onkruidverdelger.

Een paar dagen geleden zagen we bij ons even verderop, een grote kudde koeien grazen. Een herder zat erbij, heel relaxed op een muurtje. Een aardige man. Hij legde ons uit dat zijn tachtig koeien tot een heel speciaal, met uitsterven bedreigd ras behoren: ‘La vacca podolica’. Hij werkt voor een grote masseria in de buurt, Pozzo Salentino. Ze specialiseren zich in het fokken van dit soort dieren. We zijn er gaan kijken. Fantastisch! Varkens scharrelen er rond in eindeloze bossen en kuddes wilde paarden hebben alle ruimte die ze nodig hebben. Van de melk van het bijzondere koeienras wordt kaas gemaakt: de ‘cacciocavallo podolico’. Nu komt deze zeldzame kudde een paar dagen op ons land rondlopen, want de herder was blij dat wij hem een stuk onbespoten land konden aanbieden. Over een dag of tien is ons terrein totaal brandvrij en ook nog eens vet bemest.

Tanti baci,

Frans