Insalata di cavolini di Bruxelles e indivia belga – Salade van lof en spruitjes

Ciao fratello,

Niets Hollandser dan een spruitje. Daarom hangt de spreekwoordelijke spruitjeslucht vooral in Nederlandse huishoudens, dacht ik altijd. Lees ik toch in het dikke kookboek van Johannes van Dam een nota bene Noord-Italiaans recept voor salade van spruitjes en witlof. Laat deze combinatie even tot je doordringen. Bizar toch? Ik heb het meteen gemaakt en ik vond het een sensatie. Beetgare, nog lauwe spruitjes in een vinaigrette met rauwe witlof.Een combinatie van bitter en zoet, warm en koud, zacht en knapperig. Overigens las ik in hetzelfde kookboek dat ook pasta met spruitjes heerlijk smaakt. Ik vind het allemaal goed nieuws, want ik ben dol op spruitjes. Vooral nu het ’s nachts al een beetje vriest, krijg ik er enorme zin in. Spruitjes worden een tikje zoeter wanneer het gevroren heeft. Ach, zolang je ze maar niet langer dan acht minuten kookt, zijn ze eigenlijk altijd lekker. In de bio supermarkt kon ik van de week een complete ‘stam’ spruitjes kopen. Onzin natuurlijk, maar ik vond het wel wat hebben. Of misschien is het niet helemaal onzin. Het scheelt in ieder geval één machinale handeling. Zo pluk je ze zelf. In je eigen keuken.

liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Over spruitjes kan ik kort zijn: ik hou er niet van. Bovendien zijn ze hier niet te koop. Als dat wel het geval zou zijn, denk ik dat ze gefrituurd zouden worden. Bij Rosa, de vrouw van Tonino krijgen we vaak stronkjes bloemkool of broccoli die even door een beslagje van bloem en water of witte wijn en een snufje zout zijn gehaald, en daarna goudbruin zijn gefrituurd in olijfolie. En nu ik dat zo opschrijf denk ik dat je me, met een spruitje op die manier klaargemaakt, misschien wel om zou kunnen krijgen. Ik stel voor dat jij het eens probeert en als het resultaat bevredigend is, ga ik hier de gefrituurde spruit introduceren. Ik denk wel dat je ze even moet koken en laten afkoelen, voordat je ze in het vet gooit. Vanmorgen kocht ik wat puntpaprika’s bij een vrouw die een bord met ‘verse groenten te koop’ bij haar tuinhek heeft staan. Haar huis staat midden op een hectare grond waarvan elke centimeter is benut om er sla, kool, aubergines en een overvloed aan andere groenten op te verbouwen. Te midden van de akelig netjes onderhouden rijen heeft ze een weegschaaltje en een kassa staan. Vroeger stond ze op de markt, maar ze kwam er achter dat deze manier van venten veel eenvoudiger is: je hoeft niet vroeg op te staan, niet te sjouwen met kratten en bovendien hoef je aan het eind van de dag niet van alles weg te gooien. ‘Ecco cara, neem broccoli en sperzieboontjes’ zei ze tegen Anna.  ‘Maar hij is de kok’ wijst Anna naar mij. ‘En neem ook nog maar een paar kroppen sla, caro’, vervolgde ze onverstoorbaar tegen mij. Prettig, als je zelf niet hoeft te beslissen wat je koopt en verser kan het niet. Ik kreeg er nog een gratis recept bij ook: ‘Die puntpaprika’s moet je bakken in een klein laagje olie tot ze zacht zijn. Caro.’

Tanti baci,

Frans