Ciao fratello,
Hoe durven mensen toch te vragen: ‘Wil je koffie?’, en dan tien seconden later een kopje Senseo voor je neus neer te zetten. Water met koffiesmaak is nog te sterk uitgedrukt voor dit slappe aftreksel waarmee een onbegrijpelijke hoeveelheid mensen genoegen neemt. De enige nepcafé met charme wordt geschonken in voetbalkantines. Met die in plastic geserveerde pleur kun je op zaterdagochtend in ieder geval lekker een wit broodje kaas wegspoelen. Ik ken een koffieliefhebber die uitsluitend naar Italië op vakantie gaat, omdat dit het enige land is waar hij in iedere uithoek aan zijn trekken komt. Is dat waar, of zijn er bij jou ook oplichters? Sinds ik heb gehoord dat lekkere koffie vooral te maken heeft met de tijd die er zit tussen het branden van de bonen en het zetten van de koffie –hoe korter hoe beter– bestel ik mijn bonen in Kampen. Daar zit een handel die iedere week zelf brandt en je vervolgens een ladinkje over de post toestuurt. Woensdag gebrand, vrijdag in de bus. Voor iets meer dan vijf euro per week krijg ik mijn Braziliaanse shots thuis afgeleverd. Vacuüm verpakt leg ik ze in de ijskast. Noem het decadent. Ik begin iedere dag fluitend.
Liefs
Karin
Carissima sorella mia,
Koffie branden was zo ongeveer het enige wat ik hier in Puglia nog niet zelf deed, al was ik er dichtbij. Het schijnt heel eenvoudig te zijn: met een broodbakmachine en een hete luchtpistool (om verf mee af te branden) heb je in een half uur een pondje koffie vers gebrand. Kijk maar eens op You Tube. Vooral Amerikanen zijn er gek op en ze leggen het prima uit. Je kunt er, ook via internet, ongebrande bonen bestellen in de meest exotische variëteiten. Kampen! Hahaha! Ik heb ooit de mogelijkheid onderzocht om zelf koffie te verbouwen, maar daar is het hier toch niet warm genoeg voor. Ook al gaf de thermometer van de zomer regelmatig zo’n 41 graden aan. Natuurlijk zijn hier ook oplichters, maar ze hebben het moeilijk! Ten eerste is in elk Italiaans gehucht wel een koffiebranderij. Daardoor zijn Italianen verwend. Ze accepteren gewoon geen troep. Als ik hier iemand spreek die wel eens in Duitsland of Nederland is geweest zegt-ie met een lelijk gezicht: ‘Ja leuk, maar dat eten! En die koffie!’ Volgens Anna, die zoals je weet akelig kritisch is, zijn alleen Lavazza en Segafredo te drinken. Maar ik zelf heb hier zelden of nooit vieze koffie gedronken. Gisteren dronk ik op een terrasje aan de piazza van Ceglie Messapica een espresso. Het werd me gebracht door een vriendelijk meisje. Ze zette er ook nog een glaasje water naast. En wat moest ik betalen? Zeventig cent! De enige plek waar de koffie nòg beter is, is Napels. Een kwestie van traditie. Een Napolitaanse schrijver, De Crescenzo heeft er een boek over geschreven met filosofische beschouwingen en anekdotes. Zo bestaat er het gebruik om in de bar, als je een kopje koffie hebt gedronken, er niet één maar twee te betalen. Voor het geval dat de volgende klant misschien niet genoeg geld bij zich zou hebben.
Tanti baci,
Frans
Ingrediënten:
- water – 250 ml
- koffie – 250 ml espresso
- suiker – 70 gram
- vanillestokje – 1
- slagroom – 200 ml
- poedersuiker
Aanwijzingen:
Zet een pannetje op het vuur met het water, de suiker en het vanillestokje. Laat dit 1 minuut koken. Laat het mengsel afkoelen, haal het vanillestokje er uit en doe de koffie erbij. Roer alles goed door elkaar. Giet de siroop door een theezeefje in een glazen of roestvrijstalen kom. Niet in plastic, want dat is geen goede kougeleider. Zet de kom gedurende een half uur in het vriesvak van de koelkast. Haal hem er uit en sla het mengsel met een garde tot kleine kristallen. Zet de kom weer een half uur in het vriesvak en herhaal dit proces tot je een sneeuwachtige substantie hebt. Doe de granita in elegante glazen, schep er een toef (zelfgeslagen) slagroom bovenop en strooi er wat poedersuiker overheen.
