Gnocchi alla romana

Ciao fratello,

Ik lees nog steeds met veel plezier de maandelijkse nieuwsbrief van Manuela Darling. Zij is die leuke Italiaans-Zwitserse vrouw die prachtige kookboeken maakt en in Australië woont, waardoor je van haar altijd zomerse gerechten in de winter krijgt en andersom. Maar dat maakt mij niet uit. Ik vind het altijd leuk wat ze bedenkt en hoe ze schrijft. Deze maand had ze een recept voor ‘gnocchi alla romana’. Dat bleken heel andere gnocchi te zijn dan die ik van jou en Anna ken. Ze zijn plat, eerder een soort ongevulde ravioli’s en ik vroeg me af of dat echt lekker zou zijn. Het zag er wel smakelijk uit -met veel kaas eroverheen, uit de oven.

Ik ben eigenlijk van plan om het te maken, maar ik zit met een probleem. Er staat dat je ‘coarse semolina’ nodig hebt, en dat je dat in melk en water moet koken. Hebben we het hier nu over griesmeel (waar je polenta mee maakt)? Of is het toch een soort grof tarwemeel, wat je voor pizzadeeg gebruikt.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia darling,

Als Anna over gnocchi alla romana spreekt zoals haar moeder die maakte, krijgt ze een glazige blik in haar ogen, en ik maak daaruit op dat het iets geweldigs moet zijn geweest. Het is geen licht gerecht en ook niet bijzonder simpel, maar wel leuk om te maken! Ten eerste moet je inderdaad het juiste meel zien te vinden en daarvoor moet je je in de omvangrijke wereld van graansoorten begeven, waarin het makkelijk verdwalen is. De Coarse semolino die Manuela voorschrijft staat voor grof tarwemeel en dat moet dan meel van zogenaamde harde tarwe zijn, een andere soort dan we in Nederland gebruiken voor het maken van bijvoorbeeld witbrood. Dat wordt gemaakt van bloem en dat wordt weer gemaakt van zachte tarwe. Dat laten we dus buiten beschouwing. In Italië wordt eigenlijk alle pasta gemaakt met meel van harde tarwe, maar dat is dan de fijn gemalen versie. De grof gemalen versie (waar bijvoorbeeld ook couscous en griesmeel toe behoren) zijn net weer iets te grof voor gnocchi alla romana, maar je kunt (of moet) het wel gebruiken want de echte semolino vind je eigenlijk alleen in Italië. (Polenta laten we ook even buiten beschouwing, want dat wordt gemaakt van mais).
Volg je me nog? Fijn. Dan begrijpen we elkaar. Als je dan eindelijk dat meel gevonden hebt, kun je overgaan tot het echte werk: het maken van de gnocchi. Dat is volgens mij extra leuk om met bijvoorbeeld een jeugdig persoon te doen, want het met een “cookie cutter” (je kunt ook gewoon een glas nemen) uitsnijden van de rondjes deeg is een speels genoegen en kinderlijk eenvoudig. Het uiteindelijke resultaat, als je de aanwijzingen van Manuela opvolgt, is ronduit goddelijk.

Liefs

Karin

Gnocchi alla romana

Voor 4 personen