Gallinella al forno – Rode poon uit de oven

Carissima sorella mia,

Ik ben een dansende muis, want de kat is van huis en dat is in dit geval Anna. Ze verblijft al een tijdje in Bologna bij haar dochter die plotseling ziek werd, maar nu gelukkig al weer een stuk beter is.

Ik realiseer me in deze periode vooral dat ik het leuk en zelfs onontbeerlijk vind om dagelijks voor Anna te koken en om applaus dan wel kritiek te ontvangen voor mijn kookkunsten. Aan dat laatste geen gebrek: mijn signora neemt principieel nooit een blad voor de mond en dat is precies waardoor ze me zoveel waard is. Als ik uren heb staan hakken, snijden, frituren, stoven, proeven, ruiken en roeren, en ze zegt simpelweg dat het niet te vreten is, moet ik even slikken. Maar ze zegt vervolgens ook waaròm het niet te vreten is en eigenlijk heeft ze altijd gelijk. Een simpel voorbeeld: ik grillde vandaag twee rode poontjes in de oven. Goed schoongemaakt, gedept met keukenpapier, zout van binnen en van buiten en een flinke scheut van mijn eigengemaakte goddelijke olijfolie erover. “O ja”, dacht ik, “laat ik ook nog een teentje knoflook in de buik van deze schattige poontjes stoppen. Op een gegeven moment waren ze prachtig goudbruin en knapperig en kon ik ze voor mezelf op tafel zetten. Ik deed echt mijn best om me niet eenzaam te voelen en dat lukte. Ofschoon Anna er niet was, was het leven sowieso de moeite waard en ging ik hier toch maar even een verrukkelijk rood poontje snaaien. Lekker? Tsja, het was lekker, maar er was een bittere smaak die ik niet meteen kon thuisbrengen. Ik had het maaltje al bijna op toen ik wist wat het was: de knoflook. Anna had me nog zó gezegd dat ik de kern, (die bitter is) er beter uit kon halen alvorens hem te gebruiken. Het regende pijpenstelen, Anna was ver weg en het was niet te vreten.

Tanti baci,

Frans

Ciao fratello,

Onuitstaanbaar, hè? Als je zo je best gedaan hebt om iets lekkers te maken en het wordt ‘t niet. Ik had toevallig gisteravond dezelfde ervaring. Ik had een ‘doe-het-zelf-pakket’ gekocht bij Albert Heijn. Er zat alles in om couscous te maken: aubergine, ui, courgette, knoflook, Marokkaanse saus, een zakje couscous en een zakje rozijnen en abrikozen. Het idee vind ik geweldig. Weliswaar volkomen gejat van Bilder & De Clercq in Amsterdam, waar je ook alle ingrediënten voor een gerecht kunt kopen, tot en met het klontje boter toe, maar goed, niet iedereen woont daar in de buurt, niet waar?

Ik kocht er ook nog een kip bij, die ik simpelweg in de oven braadde. Misschien kwam het doordat al mijn aandacht was uitgegaan naar het volgen van de instructies op het couscouspakket, in ieder geval was de kip veel te droog en de couscous eigenlijk ook. Jammer van al dat werk.

liefs

Karin