Fromage blanc avec marrons vanillée

Ciao fratello,

Kun jij je nog herinneren wat ons aller favoriete toetje vroeger thuis was? Als we mensen te eten kregen werd het altijd met veel triomf en geheimzinnigheid op tafel gezet. Iedere keer moesten gasten raden wat ze aten, en iedere keer weer was de verbazing groot. Zelf heb ik nooit de behoefte gevoeld om mijn gezin of gasten op de proef te stellen, maar ook ik heb het tientallen keren geserveerd. Niet alleen omdat het zo idioot makkelijk is, maar omdat de smaak steeds weer verrast -ook na de zoveelste keer. Nu geef ik het jou nota bene toch weer als een raadsel op! Maar je weet het denk ik al: fromage blanc met kastanjepuree. Als je geen fromage blanc in de buurt hebt, smaakt het met Griekse yoghurt ook heel goed, heb ik gemerkt. Maar onontbeerlijk is het sap van een sinaasappel of een citroen, om de dikke puree van marrons vanillée wat losser en frisser te maken.En nooit door elkaar roeren, maar tot op je lepel twee kleuren naast elkaar houden.

liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Ja, lekker is dat, ik herinner me het, nu je erover schrijft. Die blikjes marrons zijn typisch iets uit Frankrijk, hier heb ik ze nog nooit gezien. Maar bij ons heeft die traditie van geheimzinnig doen zich gek genoeg wel voortgezet. Wij hebben namelijk ook zo’n prijstoetje in huis. We kregen het recept van Pietro Maggiore, een oude geometra uit Ceglie, die een grote masseria heeft. Hij is al jaren gepensioneerd maar zit toch nog steeds dagelijks in zijn kleine kantoortje in Ceglie, ook in het weekend. Zo houdt hij contact met het dorpsleven. Een reusachtig blok graniet van een man die door de mensen die hem kennen eerbiedig Don Pietro  wordt genoemd. Hij houdt zo intens veel van de culinaire gewoontes en alle andere tradities uit deze streek dat hij er een boek over heeft geschreven. “Voordat de tijd de herinnering uitwist” heet het. Zo beschrijft hij hoe hij bijna tachtig jaar geleden met zijn kleinere broertje eens de laatste gedroogde vijg uit een enorme aardewerken kruik, de “pidal” wilde vissen, Zijn broertje viel erin en Pietro kon hem er met geen mogelijkheid meer uitkrijgen. “Ik krijg nog steeds jeuk aan mijn neus van emotie als ik  aan dat voorval terugdenk” schrijft hij. “En wat brulde mijn broertje toen mijn vader hem er uiteindelijk uittrok”. Toen we bij  Pietro in zijn masseria op bezoek waren liet hij ons van alles proeven: de zelfgemaakte geitenkaas, de grove salami en ook het hoofdbestanddel van dat beruchte toetje waar ik het over had. “Eerst pluk je een paar kilo vijgen” zei Pietro, “maar je moet het steeltje er aan laten zitten. “Dan doe je ze in een grote pan met een kilo suiker en een paar in partjes geneden citroen en sinaasappel. Dit laat je een uur of vier héél zachtjes koken.  De compoteachtige substantie die je dan overhoudt doe je in een weckpot met een flinke scheut grappa erover”. Wij serveren hem als toetje met wat geklopte ricotta en nog wat mandarijnensap. Niemand raadt wat het is maar iedereen vindt het onbeschrijfelijk lekker.

Tanti baci,

Frans