Frittata met broccoli en blauwe kaas

Ciao fratello,

Onverwacht bezoek. Over vijf jaar bestaat het hele begrip niet meer, denk ik. Nu al weten we van god en iedereen tot op de minuut waar een ieder uithangt, tot en met de sms: ik sta bij je op de stoep. Of kom jij in dat onherbergzame Zuid Italië nog wel eens voor verrassingen te staan? Het gebeurt me nog wel dat bezoek onverwacht zo lang blijft hangen, dat ik op een goed moment toch (weer) iets te eten moet voorschotelen. In ouderwetse kookboeken is er een speciaal hoofdstuk voor die momenten (‘Help, ik heb niets in huis!’). In moderne kookboeken kijk je gewoon onder ‘lunchgerechten’. Afgelopen weekend was het weer zo ver. Gelukkig had ik eieren, een struikje broccoli en wat blauwe kaas in huis. Ik maakte er een frittata mee. Nog lekkerder wanneer je het met voorbedachten rade maakt, en er een groene salade bij serveert. Ik hoef jou niet te vertellen dat die broccoli groen en knisper vers moet zijn; niets zo weerzinwekkend als de lucht van warme, oude broccoli.

liefs

Karin

Carissima sorella mia,

In Italië is bezoek juist vaak onverwacht. Het is heel gewoon dat je onaangekondigd op visite gaat en visite krijgt. Als dat Italianen betreft, vind ik het meestal alleen maar gezellig. Maar soms staat er plotseling ook een in de buurt wonende Nederlander voor de deur, die zorgvuldig heeft uitgerekend hoe laat hij onverwacht moest binnenvallen om een hapje mee te kunnen eten. Ik moet daar nog steeds erg aan wennen, maar gelukkig helpt Anna me nadrukkelijk. Als ik iets te duidelijk laat merken dat ik helemaal geen zin heb in de persoon die ‘toevallig langsreed’ en ‘héél even binnenwipt’, kijkt ze mij op zó’n manier aan, dat ik besef dat zij -zodra de gast weg is- mij in dunne reepjes gaat snijden. Dus wring ik mijn gezicht tot iets wat een glimlach moet voorstellen en roep: ‘Gezellig! wat mag ik voor je inschenken?’ ‘Help, had ik maar niets in huis’, denk ik ondertussen, maar dat is onzin, want we hebben altijd van alles in de voorraadkast staan en bovendien bewijst op dit soort momenten de Italiaanse keuken zijn grootste kracht: simpelheid. Met een pak spaghetti, een Spaans pepertje en een teen knoflook maak je een perfecte ‘aglio, olio e peperoncino’ en ook jouw frittata is een smakelijk fluitje van een cent. Natuurlijk wordt het dan uiteindelijk toch gezellig in de trullo, dankzij Anna’s niet aflatende enthousiasme. En het koele glas witte wijn bij de geïmproviseerde maaltijd, verandert mij van een narrige zoutstengel in een minzame marshmellow. Als je een frittata maakt voor iemand die zijn bezoek wèl heeft aangekondigd, raad ik je aan ook een uitje te gebruiken dat je gedurende minstens een half uur heel langzaam laat smelten in olijfolie. Ik gebruik voor het bakken een nieuwe koekenpan met een keramische coating: een genot, want de frittata glijdt er uit als een schip van de helling. En wat betreft de weerzinwekkendheid van de lucht van ouwe broccoli: heb je wel eens aan een niet goed schoongemaakte peterselie snijplank geroken?

Tanti baci,

Frans