Focaccia con le cipolle – Plat brood met uienvulling

Ciao fratello,

Gisteren gegeten in een zes dagen oude, nieuwe trekpleister in Amsterdam: The Roast room. Een prachtig, gloednieuw glazen gebouwtje, vastgeklonken aan de RAI, geheel en al gewijd aan vlees. Het zal jou in het bijzonder aanspreken. Beneden hangen ribstukken uit Ierland, USA en van Hollandse Lakenvelders in een klimaatkast, en kun je snel een stamppotje andijvie met een bal gehakt eten. Of vanaf 7 uur ontbijten, of ’s middags een glas wijn drinken en een plankje charcuterie bestellen. Als je de trap naar boven neemt, kom je in een fijn restaurant met een uitgebreide kaart. We zagen er een open keuken met drie houtovens, een grill, een broiler en een rotissoire, en op al die plekken werden de mooiste stukken vlees bereid. Grootste plannen dus, van deze horeca-ondernemer die zijn sporen al verdiende met restaurant Vis aan de Schelde, precies aan de overkant van de straat. Wij zaten gisteravond boven, met uitzicht op het Europaplein –het was net Parijs. De inrichting van het restaurant had ook al zo’n internationale allure ( hoewel de prachtige wandtegels uit Franeker komen). Wat we aten was verrukkelijk. Er kwam een mals kippetje op tafel, parmantig rechtop gespiest, maar ook een boterzacht, rosé stukje lamsvlees en knapperig gegrillde ribeye met een perfecte béarnaise saus. Dat alle bijgerechten die we hadden besteld (cole slaw, aardappelmousseline en crème brulée van suikermais) nooit op tafel zijn verschenen (maar ook niet op de rekening waren terug te vinden) is The Roast room vergeven. Omdat het hun eerste week was.

liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Je moet zo’n restaurant niet al te smakelijk gaan beschrijven, anders krijg ik zin om terug te komen naar Nederland. Drie houtovens! Daar is zelfs een Pugliees jaloers op. Ik troost me met de gedachte dat ze in ieder geval niet op olijfhout worden gestookt, zoals de onze en dat de geroosterde speenvarkentjes van Tonino toch echt de beste ter wereld zijn.
 Maar het doet me deugd dat ook in Nederland het aanbod van lekker eten nog steeds toeneemt. We hebben een heel aardig Nederlands meisje op bezoek, die ons helpt met al onze drukke bezigheden. Ze is nog jong (19 jaar) en heeft bovendien een echte rode Lolita zonnebril op. 
Het is vooral stimulerend om iemand om je heen te hebben die, net als wij, nog steeds van de ene verbazing in de andere valt en alles wat er hier te genieten valt ten volle weet te appreciëren. 
Ze eet vegetarisch en dat dwingt me mijn fantasie tot het uiterste te benutten. Het is eigenlijk geen enkel probleem. We eten eigenlijk net zo lekker als altijd. Vandaag venkel, artisjok, bruine bonen, gestoofde uien uit de oven, tuinbonenpuree en cicoria. Wèl een likeurtje toe.
 Gisteren bedacht ik dat ik nog nooit een echte Pugliese focaccia had gemaakt. Ik vond een lekker recept en vervolgens was ik een flink tijdje bezig met de bereiding ervan. Toen ik hem uiteindelijk uit de oven tevoorschijn haalde glom ik van trots. Hij zag er echt heel mooi uit en smaakte heerlijk. Daarna kwam een vriend ons halen om uit eten te gaan. Waarheen dat was nog een verrassing. We reden naar Martina Franca en ik werd echt heel nieuwsgierig, want we kennen zo langzamerhand toch wel zo’n beetje alle restaurants die de moeite waard zijn. We arriveerden bij een groot etablissement met chalet-achtige houten banken en een grote counter. Ze verkochten er maar één ding: focaccia!

Tanti baci,

Frans