Drie antipasti: grote garnalen in zout, omelet met asperges, gegrillde courgettes

Ciao fratello,

Heb jij wel eens van daslook gehoord? Groeit het misschien zelfs in het wild in Italië? Het blad lijkt op dat van het Lelietje-van-Dalen en het heeft witte, sterachtige bloemetjes met een groen hartje. In Nederland is het een vrij zeldzaam en beschermd plantje, terwijl je er in Engeland omstreeks deze tijd over struikelt. Je raakt daar tijdens voorjaarswandelingen bijna bedwelmd door de uienlucht die deze ‘allium ursinum’ verspreid. Daslook heet ook wel wilde knoflook, of berenlook. Dat laatste vanwege het verhaal dat beren (ursus = beer), net ontwaakt uit hun winterslaap, als eerste uitkijken naar daslook, om hun maag, darmen en bloed mee te reinigen. Ik zou wel wat anders weten als ik net wakker werd, maar hoe dan ook: daslook is lekker. Van de blaadjes en de bloemen kun je pesto maken, en gesnipperd over de sla geven de blaadjes een bieslookachtige smaak. Wil ik allemaal graag proberen, maar een beschermde plant mag je niet plukken, dus ga ik ze zelf in mijn tuin zetten. Heb net de bestelling via internet de deur uit gedaan. Niet het ultieme bestelmoment, net nu ze bloeien, maar dat is vaak zo met tuinverlangens. Je denkt er pas aan als je iets ergens in volle glorie tegenkomt.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

We hebben hier inderdaad ook daslook, vooral op bosrijke stukjes land. Onbeschermd, dus de volgende keer dat ik het zie gaat ‘t in de sla! Gisteren aten we weer eens bij Peppino in zijn restaurant ‘La manna del pozzo’ in Pozzo Faceto. Weet je nog dat we daar destijds samen aten? Dat je na alle antipasti al geen pap meer kon zeggen en als een berg opzag tegen de prachtige kreeft met spaghetti die je daarna nog voor je neus kreeg. Peppino hief zijn handen ten hemel en riep: ‘Maar zoiets mag je niet laten staan’, nam plaats op de stoel naast jou en begon je liefdevol te voeren. ‘La manna del pozzo’ is echt het beste visrestaurant van de streek, vind ik. Het ziet er helemaal niet bijzonder uit, en ligt meer dan twee kilometer van zee, maar toch zit het iedere dag barstensvol Italianen – ook buiten het seizoen. En dat is een goede graadmeter voor de kwaliteit. Toen we binnenkwamen stond Peppino ons al op te wachten. Hij doet me telkens weer denken aan de waard van een herberg uit Asterix, met zijn dikke buik waar hij ternauwernood een schort omheen heeft weten te knopen. Zijn antipasti van rauwe vis zijn een absoluut meesterwerk: inktvis, op allerlei verschillende manieren gesneden, rauwe mosselen, oesters, vongole en zeeëgels. Dungesneden zwaardvis en ansjovis gemarineerd in citroen, rauwe tonijn met aceto balsamico. Na de koude antipasti volgen –zoals in alle betere restaurant– de warme voorgerechten. Ik noem alleen even de gefrituurde ansjovis en mini inktvisjes, zwaardvisrolletjes en de gegratineerde mosselen, maar er was nog veel meer. Peppino kwam trots zelf de grote garnalen brengen die hij onder grof zout in de oven had geroosterd en kwam even later ook nog een monsterachtig grote kreeft laten zien, waarvan ik je een fotootje meestuur. Die hebben we toch maar gelaten voor wat het was, anders had Peppino hem wederom hapje voor hapje in onze mond moeten leggen.

Tanti baci,

Frans