Crêpes ai gamberetti – Garnalenpannenkoekjes

Ciao fratello,

Nou dacht ik toch dat wij een goede band hadden. Moet ik nota bene van mijn dochter horen dat haar oom op Facebook zit. En daar grappige foto’s plaatst van keukenspullen met brillen. Waarom weet ik dat niet? Ze liet me een foto zien en ik vond de toewijding die er uit sprak ontroerend. Jet was bij ons dit weekend, omdat ze bezig is met een speciale sport vastenkuur. En dan kun je wel wat ouderlijke ondersteuning gebruiken. Drie dagen alleen groene thee en een streng gelimiteerde hoeveelheid vruchtensap. En een soort pepdrank met vitaminen en mineralen. Vandaag was de laatste dag. ‘Morgen mag ik een appel !’ verzuchtte ze daarnet. ‘Ik kan me niets lekkerders voorstellen. En ’s avonds spinazie met honderd gram kabeljauw!’ Het deed mij denken aan een vriend die ooit een keer bij ons zijn vastenperiode afsloot met een bruine boterham met kaas. Ik zal nooit vergeten hoe hij daarvan genoot. Gelukzalig kauwde hij hapje voor hapje. Hoewel ik zelf nooit de aanvechting heb gehad, heb ik sindsdien wel een genuanceerde kijk op vasten. Het kan geen kwaad om je zo nu en dan te realiseren dat je met weinig tevreden kunt zijn. Amen.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Zeker hebben wij een goede band, misschien wel dankzij het feit dat we daar geen social network voor nodig hebben en al heel tevreden zijn met onze ‘google talk’. En je wist van niks omdat je inmiddels echt de laatste persoon op aarde bent met facebook angst. Maar zelf ben ik in die dingen ook hopeloos ouderwets. Zo kan ik bijvoorbeeld het woord twitteren echt niet verdragen.

Die foto’s maakte ik in een melige opwelling en in één minuut, zodat van toewijding geen sprake is. Maar ze zijn inderdaad wel grappig. Het viel me op dat een bril niet alleen een gezicht creëert, maar bovendien een heel specifieke uitdrukking. Zo heeft de theepot een nogal pedante snuit gekregen en de fluitketel kijkt verbolgen en uitdagend. En de pan… nou ja, die is gewoon zo gek als een deur.

Van diëten heb ik geen verstand. De enkele keer dat ik ‘s avonds wel eens een maaltijd oversla, heb ik ‘s middags zoveel gegeten dat er echt niks meer bij kan. Wel zijn we wat minder vlees gaan eten, ook omdat je hier zulke fantastische verse vis kunt kopen. Op de markt van Mola kocht ik onlangs een kilo nog levende garnalen. Anna vond het zielig dat ik ze in het kokende water wilde gooien en zei dat ik ze eerst een tijdje in het vriesvak moest leggen. Alsof doodvriezen zo’n pretje is. Voordat ik ze ging pellen, raadpleegde ik een site (‘De helpende want’), waarop een zoetgevooisde Vlaamse stem me het volgende opdroeg: ‘Haal de pel van de voorkant van de garnaal weg door langs de onderkant van de garnaal achter de pel te gaan en over de bovenkant heen terug naar de onderkant te trekken’. Dat waren voor mij iets te veel voorzetsels om er een touw aan vast te kunnen knopen. En dat terwijl Belgen meestal zo fraai formuleren. Ik heb zelf maar wat bedacht en ze waren heerlijk. En ik blijf lekker doorschransen, tot mijn laatste tweet.

Tanti baci,

Frans