Crema di mascarpone con frutti di bosco – Mascarponecrème met bosvruchten

Ciao fratello,

Oh, wat zien mijn rozenbottels er mooi uit. Om op te eten! Maar kan dat wel? Het is zo’n haag gemeenterozen, weet je wel? Rosa rugosa, die je vaak in plantsoenen ziet. Japanse rimpelroos. De bottels zijn groter en ronder dan die op het etiket van een potje rozenbotteljam (rosa alpina). Maar waarom zouden ze minder zijn? Gisteren plukte ik er een paar, sneed ze open en prutste het zaad eruit. Er zitten bijna zoveel zaadjes in als in een granaatappel, alleen niet eetbaar. Geen doen, bij nader inzien. Daarna heb ik een lading bottels in hun geheel gekookt en door een zeef gedraaid. Even dacht ik dat ik soep van cherrytomaatjes aan het maken was, maar het viel mee. Er bleef een macht aan pitjes achter, maar het kleine beetje dat door de zeef gedrukt werd, had al een jam-achtige substantie. Nog even doorgekook met flink wat suiker en citroen erbij. Nadat de brei was afgekoeld heb ik mezelf getrakteerd op een beschuitje rozenbotteljam en voelde me net zo trots als die keer dat jij en ik vroeger thuis bramenjam hadden leren maken. Mijn Japanse botteljam kon iets rinser, dus volgende keer doe ik er wat geraspte citroenschil bij. Ik zal er niet gauw een wintervoorraad van aanleggen, maar een enkel potje voor direct gebruik is leuk. Ik verbeeld me niet dat ik je met dit verhaal over een streep trek, hoor. Italië lijkt me toch al geen rozenbottelland.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Wilde rozen genoeg hier in de bosrand. “Rosa canina” heten ze, zo genoemd door Plinius de Oudere die had gezien dat een romeinse soldaat van hondsdolheid genas na het drinken van een infuus van de wortels. (cane=hond). Maar rozenbottels blijven net als de bramen hier klein en onderontwikkeld vanwege de hitte in de zomer. Ik kreeg door jouw verhaal wel zin om eens te gaan praten met mijn vriend Gianni. Dat is een banketbakker die de lekkerste vruchtentaartjes maakt maar die desgevraagd ook wel een heel speciaal toetjesrecept uit zijn hoge hoed tovert. Zijn restaurant is gebouwd op een heuvel die grenst aan Ceglie. ”Tre trulli” heet het, naar de drie kleine torentjes waarmee de zaak vijfendertig jaar geleden is begonnen. Zijn hele familie woonde in die trulli en zijn vader stuitte op een dag bij graafwerkzaamheden onder het huis op een enorme druipsteengrot. De grot was zo schitterend dat de gemeente besloot er een toeristische attractie van te maken en aan Gianni een vergunning te verlenen om er een klein souvenirstalletje bij te plaatsen. Aan het stalletje werd vervolgens een bar gebouwd en daarna voor het gemak ook maar een enorm restaurant en een hotel. Als je die grotten via een klein houten deurtje binnenloopt valt je bek echt open van verbazing. Het lijkt alsof een brilljant kunstenaar er te keer is gegaan met gesmolten en daarna gestold kristal. Heel foute discotheek- achtige verlichting maakt de boel nòg vervreemdender. Je kunt er een meter of honderd in afdalen maar er wordt gefluisterd dat de grotten eindeloos doorgaan en dat je, als je maar lang genoeg doorloopt je via een klein houten deurtje middenin het oude stadscentrum van Ceglie terechtkomt. Toen ik bij Gianni aankwam ontving hij me in één van de vier keukens Een paradijs in roestvrij staal. Trots liet hij me de “pasticceria” zien. Niet veel restaurants hebben zo’n uitgebreide eigen banketbakkerij. “Ik ga een lekkere mascarponecrème met bosvruchten voor je maken” zei hij. “Helemaal niet moeilijk”.

Tanti baci,

Frans