Cotechino con lenticchie e purè di patate – Cotechino met linzen en aardappelpuree

Ciao fratello,

Heb jij wel eens linzen zien groeien? Ik niet, maar wat moet het een werk zijn om zulke kleine boontjes te doppen. Vandaag heb ik een linzenproeverij gehouden. Ik had bij de biosuper rode, groene, en bruine linzen gekocht, en –omdat iedereen altijd zegt dat het de lekkerste zijn– een –vier keer zo duur– pak ‘lentille verte du Puy’. Ik heb ze allemaal afzonderlijk, maar wel op dezelfde manier gekookt (met een stuk ui en een laurierblaadje). Na twintig minuten waren ze gaar. Ik snap niet dat er op alle verpakkingen staat dat je linzen minstens 45 minuten moet koken, want dat is een reden om ze in het schap te laten staan. Het verschil in uiterlijk en smaak was opmerkelijk. De rode kookten vrijwel meteen stuk en zagen er het minst aantrekkelijk uit. De biobruine ‘berglinzen’ smaakten bijna naar gewone bruine bonen. De biogroene waren ok, maar vergeleken bij de groene uit Frankrijk een beetje saai. Want die linzen uit Le Puy zijn inderdaad bijzonder krachtig en kruidig van smaak. Die moet je echt als apart gerecht eten bij worst, of bij een gebraad. Maar die rode paplinzen, die vond ik eigenlijk nog het allerlekkerste. Ik kan me best voorstellen dat Ezau daar zijn eerste geboorterecht voor verruilde.

Liefs

Karin

Cara sorellina mia,

Linzen horen bij een traditioneel Italiaans oudejaarsgerecht, met aardappelpuree en cotechino, een lekkere, vette varkensworst. De linzen staan symbool voor de hoeveelheid muntjes waarvan iedereen hoopt dat het nieuwe jaar ze zal brengen. We hebben dat gegeten toen we een keer in december op het huis van vrienden in Bari pasten. We waren blij dat we even naar de grote stad konden, want het leven in een trullo op het Italiaanse platteland kan in de winter behoorlijk saai zijn. Ik was aangenaam verrast dat er in Bari reeds overdag flink met vuurwerk werd geknald. Dat beloofde veel goeds voor oud en nieuw! Ik had ook gehoord dat Italianen tijdens de jaarwisseling hun meubilair uit het raam van driehoog naar beneden sodemieteren, en ook dat evenement wilde ik voor geen goud missen.

Op kerstavond kregen we al een voorproefje. Ik dacht dat de geboorte van het kindeke in gewijde stilte gevierd zou worden, maar om twaalf uur knalden er overal rotjes en champagnekurken, en mensen dansten op straat! Ik kon niet wachten tot het 31 december was! Anna en ik besloten eerst romantisch met z’n tweeën te dineren (die linzen dus) en daarna door de stad te gaan zwerven. Dan zouden we vanzelf in het feestgedruis worden opgenomen en laveloos het jaar uitzwaaien. Toen we de deur van het huis achter ons dichttrokken, bleek het doodstil op straat. ‘Stilte voor de storm’, zo verkneukelde ik me. Straks zou het geweld losbarsten. Eerst maar eens een flinke wandeling door Bari. Maar waar we ook kwamen: geen kip op straat. We besloten naar huis terug te keren. Ontgoocheld zette ik me achter de computer om te zien hoe laat het was. Ja hoor, bijna half twaalf! Ineens zag ik ook de datum: 30 december. We konden het maar moeilijk geloven, maar we hadden ons een volledige dag vergist. De avond daarop bewezen de Italianen dat er altijd een overtreffende trap bestaat. Vergeleken met de explosie van vuurwerk en vreugde die nu op straat plaatsvond, was Kerstmis maar een saai feestje geweest.

Tanti baci,

Frans