Cipolle ripiene di Franca – Franca’s gevulde uien

Carissima sorella mia,

Het spannendste van onze reis naar Nederland was ongetwijfeld het moment dat ik een enorm lawaai hoorde, vlak nadat ik wegreed bij een aardgastankstation in Eindhoven. Ik was na het tanken vergeten de slang los te koppelen en zag deze in mijn achteruitkijkspiegel als een vreemde, onverwachte slurf aan de zijkant van mijn auto met me mee kronkelen. Mijn eerste impuls was om de reis als gas- olifant voort te zetten, teneinde geen gênante schuldbekentenis te hoeven afleggen en een wie weet hoe hoog bedrag aan reparatiekosten te moeten betalen. Maar toen herinnerde ik me plotseling dat ik een goed mens ben en bovendien goed helder vastgelegd op een groot aantal digitale camera’s waarmee ik werd gadegeslagen door een paar, ongetwijfeld van het lachen bulderende bewakingsbeambten. Dus met een zeker gevoel voor theater stapte ik uit, koppelde de slang af en moffelde hem zo’n beetje terug op de pomp waar hij ongeveer had gezeten, me daarbij ten volle bewust van het hoge slapstickgehalte van deze actie. Een wreed geamputeerd stuk ijzer was er de andere, stille getuige van dat hier iets verschrikkelijks had plaatsgevonden en dat er ook nog eens niets meer aan te doen viel. Toch bedacht ik, juist op het hoogtepunt van deze misère, dat het eigenlijk wonderbaarlijk en een geluk was dat we niet met tankstation en al geëxplodeerd waren.

Ik kon Anna er na deze actie niet meer van overtuigen dat ik alles nog op een rijtje heb en zelf begon ik ook te twijfelen. Was ik niet gewoon seniel aan het worden? Ik had immers niks gedronken of gerookt. Hoe kon ik zo stom zijn geweest?

Laten we het over iets leukers hebben. Onze vriend Ronald Hoeben is hier een week komen fotograferen voor ons boek fratello & sorella dat in september uitkomt en ik verzeker je dat hij een capolavoro , een meesterwerk heeft verricht. Het was een waar genoegen om hem super geconcentreerd bezig te zien, met name bij het fotograferen van de gerechten die we òf bij ons thuis, òf in een restaurant voorgeschoteld kregen. In het oude centrum van Bari aten we in “le Travi”, heel goed en goedkoop. Ronald nam alle tijd voor het vastleggen van een “frittura di pesce” zodat de man voor wie het bestemd was enigszins ongeduldig begon te worden, Maar wat een mooie foto’s!

Tanti baci,

Frans

Ciao fratello,

Ons boek in september wordt sowieso een capolavoro, let maar op ! In de tussentijd kan ik je melden dat er een nieuw soort groente op de Nederlandse markt is verschenen: friseline. De naam doet denken aan een haarproduct uit de jaren vijftig, en het ziet er uit als gerafelde lof, maar je eet het gewoon als sla. Navraag leert dat het gaat om een andijvie variant, die al langer bekend is in Frankrijk. Dat verbaast me niets. Fransen zijn ook dol op pis en lit, oftewel paardenbloemblad, als salade met spekjes bijvoorbeeld. Deze friseline is daar een milde vorm van. Nou ja, wel heel mild dan, want de smaak neigt meer naar een weinig bittere witlof. Hoe dan ook, het is een leuk blad, fris en het knispert lekker in je mond als fijngesneden, jonge andijvie. Ik weet er wel raad mee, met een gepocheerd eitje of in combinatie met tonijn. Voor de groenteman op onze markt was het een experiment. Hij had een kistje op proef meegenomen, en als het zou aanslaan, ging ie met de kweker in zee. Ik hou je op de hoogte.

Liefs

Karin