Ciambella marmorizzata – Tweekleurige tulband

Carissima sorella mia,

Gisteren hadden we eindelijk weer eens tijd om een tripje met de auto te maken en dat is in deze periode, waarin het Italiaanse landschap haar grootste kracht (flower power) laat zien alles behalve een straf, al grenst de hoeveelheid kleuren die her en der over de velden zijn gestrooid aan het onbetamelijke en lijkt het soms alsof ik een iets te sterk jointje heb gerookt. We reden over een kilometers lange, kaarsrechte weg van Mesagne naar San Donaci, door een zee van artisjokkenplanten, afgewisseld met een zee van olijfbomen. Ik dacht dat ik naar de kust reed, maar dat bleek niet het geval. Eenmaal aangekomen in San Donaci, waar niks te beleven viel, vertelde een blik op de kaart ons dat we in het middelpunt van de hak van de laars waren beland. Toch zweer ik dat ik niks gerookt had. We wilden hoe dan ook die blauwe zee zien, dus zette ik koers naar San Pietro Vernotico, om van daaruit door te stomen naar Brindisi met als einddoel Torre Guaceto: een natuurreservaat waarvoor een deel van de kust is afgesloten voor het toerisme. Zeeschildpadden kunnen hier hun eieren in het strand begraven en een enorme hoeveelheid vogels (waaronder kiekendieven, witte reigers, steltkluten en flamingo’s) kunnen er ongestoord broeden. Het azuurblauw van de zee was oogverblindend en de weg naar het reservaat liep vlak langs het strand. We hadden honger en vroegen ons af of er misschien al een strandtent open zou zijn waar we een broodje konden kopen. Plotseling, vanuit het niets verscheen er inderdaad iets wat op een etablissement leek. We parkeerden de auto en liepen naar binnen. Links was een bar waar koffie werd gezet en rechts was de toonbank van een klein winkeltje met etenswaren. De man achter de toonbank was de vriendelijkheid zelve, maar had helaas geen broodjes meer. Wel had hij nog een vers gebakken brood uit de houtoven en sneed dat met veel liefde in plakjes en deed hetzelfde met een ons mortadella en een groot stuk mozzarella. Een fles water erbij en twee plastic bordjes met bestek: zo hadden we een super de luxe lunch aan zee. De man vertelde trots dat hij de enige strandtent had waar je het hele jaar door terecht kon. “De ark van noach” heette zijn plek. Terwijl ik at, de warme zon op mijn huid voelde branden en wegdroomde bij de muziek van kabbelende golfjes vroeg ik me af of het allemaal wel echt waar was wat ik meemaakte. Of misschien had ik toch ergens een haaltje van genomen. Het schijnt dat je er vergeetachtig van wordt.

Tanti baci,

Frans

Ciao fratello,

Wat een geestverruimend verhaal. Ik kan niet wachten tot wij van de zomer ook in die buurt zullen zijn, want dat natuurreservaat wil ik graag een keer zien. Ondertussen probeer ik de plantjes in mijn moestuin uit de grond te kijken. Het is steeds zo koud geweest, dat het maar niet opschiet. Sinds half april ga ik met mijn klas iedere dinsdag naar de schooltuinen en daar is het helemaal nog een kale boel. Alleen de rucola liet zich al een beetje zien, en de radijs. Het is ieder jaar weer verheugend om te merken hoe kinderen van 10 jaar zich onvoorwaardelijk inzetten om een eigen tuintje te bewerken. Waar je bij andere vakken nog wel eens moeite moet doen om ze allemaal bij de les te houden, zijn de schooltuinen iets waar iedereen zich vol overgave instort.

liefs

Karin