Ciao fratello,

Ik stuur je een foto van een appel. Of is het een peer? Jij mag het zeggen en ik weet zeker dat jij ook denkt: ‘Een appel natuurlijk’. Maar het is een peer. Een kogelronde peer. Hij groeit nota bene in mijn eigen tuin. Aan een boom die er al vier jaar staat, maar nu eindelijke vruchten gaat geven. Ik kon het niet geloven, maar je voelt het wel aan de leerachtige schil. Ik heb ‘m geschild en in partjes gestoofd. Niet te eten. Melig. Papperig zelfs. Ik snap niet dat er zoveel lekkere appels en peren in de winkel kunnen liggen. Uit eigen fruitgaard heb ik nog nooit een eetbare stuk fruit mogen  mogen oprapen. Overigens blijven weinig zaken een mysterie met de komst van het internet. Zo’n ronde peer is een Ponds peer, reeds lang bekend uit het Pomologisch werk van Knoop, verschenen in 1754. Kun je gewoon op internet lezen. Overigens stond daar ook dat dit type peer pas eind oktober geplukt kan worden. Dus misschien moet ik nog even geduld hebben.

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Bij het lezen van jouw mail moest ik onwillekeurig denken aan een aflevering van Kreatief met kurk. Ik ben overigens wel jaloers op jouw fruitgaard. Het leven tussen de olijfbomen is prachtig, maar het is wel triest om te zien hoe de jonge appelboompjes die we ieder najaar hoopvol planten door de droogte in de zomer steevast een ellendige dood sterven. Wel hebben we een paar oude perenbomen die dapper overeind blijven en die hele lekkere kleine rooie peertjes geven. Ik heb wel eens geprobeerd om zo’n vruchtje in een fles te laten groeien, teneinde een Italiaanse variant op de ‘Poire Williams’ te maken, maar dat liep natuurlijk op niks uit. ‘Als je in de zomer sowieso al sterft van de hitte, stel je dan eens voor hoe je je in een glazen fles voelt!’, zei het peertje en nam beleefd afscheid.  ‘Als ik te melig word moet je het zeggen’, zei het appeltje. Maar ik wilde je eigenlijk over iets heel anders vertellen: ik ben er eindelijk in geslaagd om ‘carpaccio di polipo’ te maken. Een geweldig recept waarbij je een inktvis kookt en er dan een soort salami van maakt. Die snij je vervolgens in heel dunne plakjes. Het smaakt fantastisch!. De eerste keer dat ik het recept probeerde te maken viel alles uit elkaar, maar gisteren lukte het! Toevallig zag ik bij Ronald Hoebens FoodTube een leuk filmpje, waarin Toscanini kok Leonardi Pacenti hetzelfde gerecht klaarmaakt en de inktvis in een vrij prijzig schaaltje perst. Ik heb er niet veel aan toe te voegen, behalve dat je ook een gratis plastic fles kunt gebruiken om hetzelfde resultaat te bereiken.

Tanti baci,

Frans

Carpaccio di polpo- carpaccio van inktvis

Voor 4 personen

Ingrediënten:

  • octopus – 1,2 kilo, van ingewanden en papegaaiebek ontdaan
  • laurier – 2 blaadjes
  • sinaasappelschil – een paar stukjes
  • citroen – 1, in partjes
  • olijfolie
  • plastic waterfles.
  • peterselie – een bosje

Aanwijzingen:

Kook de octopus in een liter water samen met de laurier en de sinaasappelschil gedurende ongeveer 1,5, uur gaar. Grote inktvissen garen langzamer. Laat de inktvis niet helemaal afkoelen in zijn eigen kookvocht, Snij de tentakels er af en snij de rest van de inktvis in niet te kleine stukken. Neem de plastic fles en maak in de bodem met een mes een paar gaatjes. Daar wordt het sap uit geperst. Snij de bovenkant van de fles waar hij smaller wordt. Doe de tentakels in de fles, zoveel mogelijk in de lengte.  en pers dan ook de andere stukken erbij. Gebruik een vleesstamper of je vuist om de octopus echt helemaal goed aan te drukken. Hou de inktvis een uurtje onder druk met een gewicht. Snij dan de fles af waar de octopus eindigt en wikkel het geheel in plasticfolie. Zet de fles ten minste een nacht lang in de ijskast en ook nog een paar uur in de vriezer. Je kunt daarna met een mes de fles om de inktvis, die vorm van een salami heeft verkregen  wegsnijden. Maak de carpaccio door de inktvis in flinterdunne plakjes te snijden. Dat gaat het beste met een snijmachine. Garneer de carpaccio met schijfjes citroen en wat peterselie en giet er een scheutje goeie olijfolie over.