Carpaccio di barbabietola – Carpaccio van rode bieten

Ciao fratello,

Jij zit vast tot over je oren in de olijvenpluk, of niet? Lekker werk en heel gezond -als je tenminste niet uit een boom dondert. Terwijl wij hier al twee weken veel te veel pepernoten eten en sommige mensen uit pure wanhoop en verveling nu al de kerstboom in huis hebben gehaald! En maar puzzelen en tellen met het oog op een verantwoord samenzijn met de feestdagen: wie, wanneer en waar, wie wel en wie niet? 
Lekker eten biedt natuurlijk altijd afleiding en daarom was ik blij met de ontdekking van een Turkse supermarkt bij mij in de buurt. Iets bijzonders, want als je binnenkomt klinkt er klassieke muziek en het aanbod van producten is Italiaans georiënteerd. Ik kocht er bijvoorbeeld een voortreffelijke burrata. Maar mijn trouvaille was een in houtskool gegaarde biet. Een flink exemplaar, helemaal zwart geblakerd. De eigenaar van de winkel prees ‘m aan als een echte Italiaan: even schillen, in plakken snijden en dan peper, zout en hele goeie olijfolie eroverheen. Dat alleen al zou lekker genoeg zijn, maar hij at er gerookte zalm bij. Ik vond de combinatie van aardse, licht rokerige smaak van de biet met burrata ook geweldig.

liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Ik ben net terug van een bliksembezoek aan Nederland. Aangezien plotseling een heleboel mensen olijfolie van ons wilden kopen leek het me beter die zelf te gaan brengen. We hebben niet zulke goede ervaringen met het opsturen van blikken omdat die vaak geblutst aankomen. En omdat ik het toch ook wel erg leuk vond om mijn dierbaren (waar jij er een van bent) even persoonlijk te zien zette ik 150 blikken (750 liter) olijfolie in de laadruimte van mijn auto en ging op reis. Ik had de grote mazzel dat ik tussen twee zware sneeuwbuien door over de Alpen kon komen. Het weer is altijd een onzekere factor in Oostenrijk en als het hard sneeuwt is het eigenlijk niet te doen. Maar de zon scheen stralend en maakte de schitterende sneeuwtoppen nog oogverblindender wit dan ze al waren. 
En zo stond ik na heel veel kilometers Autostrada, Autobahn en Snelweg plotseling weer in Amsterdam en verwonderde me erover dat het allemaal nog bestond: het Stationsplein, de Haarlemmerdijk en niet te vergeten het Scheepvaartmuseum. Er lag een grote driemaster aangemeerd. En juist daar tegenover, op het Kattenburgerplein stond ik met mijn vioolbouwende vriend Guust en kregen we zin in een haring. Niet zo verwonderlijk, want bij de viskraam van Nico en Annie Kras uit Volendam stonden de deuren uitnodigend open. Ik mag altijd bij Guust logeren in zijn atelier vlakbij op het Windroosplein en behalve dat ik geniet van de sfeer die er hangt, (grote stapels hout, lijm, schitterende, net gelakte cello’s, noeste arbeid) is Guust ook al jaren een geweldig leuke en gezellige vriend met wie je enorm kunt lachen. De haring van Nico en Annie was boterzacht en moddervet, precies zoals een haring zijn moet. We gingen hem buiten opeten. Guust vertelde: “Deze haring is spectaculair, al heb ik een kennis die echt een kenner is en die is er niet zo over te spreken. Ooit vroeg hij aan Nico hoe hij dat deed met bevroren tonnetjes haring en die vertelde toen dat hij ze ‘s morgens in bed altijd een half uurtje tussen Annie’s benen zette, dan waren ze zo ontdooid.” Dat vond die kenner maar zo zo. “Het is echt waar, vraag het haar maar even” zei Guust en hij zei het zo langs zijn neus weg dat ik al naar binnen begon te lopen om het daadwerkelijk te doen. Ik realiseerde me toen pas hoe lang de reis vanuit Puglia eigenlijk geweest was, hoe gaar ik was en hoe handig Guust daarvan gebruik maakte. We liepen lachend verder door dat mooie Amsterdam-Oost en ik kon er extra van genieten omdat ik wist dat tweeduizend kilometer naar het zuiden  een ander paradijs op me lag te wachten.

Tanti baci,

Frans