Caponata Pugliese con cozze – Pugliese caponata met mosselen

Carissima sorella mia,

Op weg naar Ostuni voerde Anna, die naast me in de auto zat, een geanimeerd telefoongesprek met onze vriend de flamboyante regisseur Nico Cirasole. Zijn leven lijkt op één van zijn films: chaotisch, kleurrijk, geen touw aan vast te knopen.

“Nico, je moet er morgen zijn, op Francesco’s verjaardag, je mag echt niet ontbreken.”
“Ik zou het heel graag willen Anna, maar ik krijg morgen twee vrienden op bezoek en bovendien mijn zoon Luca. Hij komt met zijn vrouw en zijn vier kinderen en ze nemen ook de caravan mee. Maar wacht eens, wat we wel zouden kunnen doen is dat we met zijn allen naar jullie toe komen, als een soort karavaan”.
“Ja prima”, zei Anna, maar bel me dan nog even voordat je vertrekt, dan kan ik mijn spullen pakken en hem op tijd smeren”
Nico kon er om lachen, maar niet uit volle borst en het was misschien ook geen toeval dat hij er gisteren niet bij was op mijn feestje. Wat overigens heel gezellig was.

Anna was zo slim geweest om het eten te laten klaarmaken door boerin Franca, die niet ver bij ons vandaan woont. Franca heeft veel: kippen, konijnen, vier koeien en twee varkens. Ze maakt elke dag kaas, bakt brood in een houtoven en verbouwt talloze groenten, waarvan ze een groot deel ook inmaakt. De familie bezit verder grote hoeveelheden land, waarop wijnstokken en olijfbomen groeien. Behalve wijn en olijfolie kun je zo’n beetje alles bij haar kopen, zelfs een geheel verzorgde maaltijd. Ik ben niet gauw verliefd, maar Franca is echt onweerstaanbaar. Ze staat symbool voor zo’n beetje alles wat er leuk kan zijn aan een menselijk wezen. De deur naar haar koninkrijk (de keuken) staat altijd open en we mogen gratis naar binnen. Daar schenkt ze ons zó ’n gulle glimlach, dat we zin krijgen om te blijven zitten en nooit meer weg te gaan. We moeten alles proeven: het brood dat net uit de oven komt, de verse kaas, vanmorgen gemaakt. Ook heeft ze al wat dingetjes op het vuur staan die we niet mogen weigeren: pakjes gestoofde aubergine en tomaat waarop ze nog een eitje heeft laten mee sudderen. O ja, dit is ook lekker: verse groente die klein is gesneden en daarna gekookt in bouillon. Dit zachte vlees wat uren heeft staan sudderen is van een kalf, erg lekker met een tomaatje.

Groot, rond en met aldoor maar diezelfde goddelijke glimlach kijkt Franca toe hoe we schranzen en volgens mij is ze al aan het piekeren wat ze ons nu weer eens zal laten proeven. Haar man Leonardo kijkt goedkeurend toe: Zo hoort het te gaan in een zichzelf respecterende Italiaanse familie. De gasten moeten volop kunnen genieten van wat de boerderij te bieden heeft en als ze daardoor straks nog wat meer willen kopen, zo veel te beter, iedereen blij.

Tanti baci,

Frans

Ciao fratello,

Wat goed dat je nog steeds nieuwe vrienden maakt in het gebied waar je nu toch al zo lang woont. Want Franca kende ik nog niet uit jouw verhalen. Ik hoop haar te kunnen ontmoeten als wij volgende week bij je zijn.

Misschien zit er toch iets van een karakter in een naam. Herinner je je nog die andere Franca? De eigenares van het hotel in Castellabate, die ook zo goddelijk kon koken? We aten daar tot we geen pap meer konden zeggen en dan nog kwam ze met weer nieuwe kleine gerechtjes die we toch echt niet konden weigeren. Als hoogtepunt herinner ik me gefrituurde vijgen, vers van de boom geplukt. Ondertussen geniet ik hier van mijn eerste zelf geplukte, piepkleine doperwtjes. Gisteren door de risotto gedaan, met een beetje munt. Hier ook iedereen blij.

liefs

Karin