Bruciuluna alla Siciliana – Siciliaanse runderrollade

Ciao fratello,

Ben net terug van een weekend München. Of dat leuk was? Kon niet beter. We hadden een fiets gehuurd en gingen langs de rivier de Isar naar het zuiden. Na een paar kilometer kwamen we in een Heidi-achtig dorpje en hebben daar in de tuin van een Gasthof flensjes met kruiden en groene Spargel gegeten. Het was zondag en er zaten allemaal families in Beierse kledij; dirndl en lederhosen dus. Omdat iedereen er zo bijliep, zag het er eigenlijk heel gewoon uit en –schrik niet– ik zag er zelfs de charme van in. Maar ik mag ook graag kijken naar mannen in Schotse rokken, dus… afijn,  ik dwaal af. In de stad München zelf aten we in zo’n echte biergarten met lange tafels Beierse gerechten. Veel vlees uiteraard: witte worsten, Wiener Schitzel, knapperig geroosterd biggetje. Zoveel vlees eet ik normaal nooit, maar het was allemaal zeer schmackhaft. Lekker vond ik ook de Münchner Brezen. Ik zag ineens waar de pretzels, die je bij een Amerikaanse honkbalwedstrijd koopt, oorspronkelijk vandaan komen. Je kent ze wel, van die grote bruine krakelingen, maar dan zout. En ik dronk bier met citroenlimonade. Kortom, ik wist niet dat ik het in me had, maar gezien onze achternaam is het wellicht niet vreemd dat ik me bij onze oosterburen zo thuis voelde.

Liefs

Karin

Liebes Schwesterlein,

Dank voor je openhartige mail. Gelukkig schrijf je me niet dat je graag onder die Schotse rokken kijkt, maar overigens deel ik je passie voor fijne vleeswaren. Wat dat betreft is Zuid Italië misschien nog wel overdadiger dan Zuid Duitsland. Als we soms verzeild raken op een kerst- of paasmaal bij een van onze boerenvrienden, staan we versteld van de enorme hoeveelheid vlees die er verstouwd wordt. Ik heb me nooit afgevraagd hoe dat komt, maar ik snap het steeds beter omdat ik op het ogenblik nogal verslingerd ben aan een boekje dat ‘Old Puglia’ heet, en geschreven is door Desmond Seward en Susan Mountgarret. Het vertelt wie hier in de hak van de laars de laatste tweeduizend jaar de dienst hebben uitgemaakt en hoe deze streek is geworden tot wat het is. Het feodale tijdperk is in Italië eigenlijk nog maar net achter de rug, en in dit boek wordt helder uiteengezet hoe de boeren lange tijd als slaven zijn behandeld. En ook hoe beroerd hun levensomstandigheden waren, vooral ten tijde van de grote epidemieën. In een museum over het agrarische leven in Sammichele zagen de schrijvers een vreemd stuk gereedschap: een soort grote vliegenmepper, waarmee zangvogeltjes uit de boom werden geslagen. In Pugliees dialect een ‘farcianese’. Ik ken dat ding, mijn vriend Tonino heeft er ook een. Zo’n gemept vogeltje, geconserveerd in een pot met wijn en laurier, was tot vijftig jaar geleden zo’n beetje het enige vlees dat een boerenfamilie ooit te eten kreeg. Dat verklaart dus heel goed waarom ze het er van nemen nu het kan! Ik ben daar bijzonder blij mee, want zo kon ik zelf salami, prosciutto, spek en ‘porchetta’ leren maken. En niet te vergeten ‘capocollo’:  het gezouten schoudervlees waar de stad Martina Franca beroemd om is. De sjieke en peperdure slager daar, die jij een ‘vleesjuwelier’ noemt en die de capocollo per karaat verkoopt, bezoek ik dus alleen om de mooie etalage te bekijken.

Tanti baci,

Frans