Bocconotti Pugliesi – Pugliese gebakjes

Carissima sorella mia,

We waren er al vaak langs gereden in de binnenstad van Martina Franca: een groot verguld hek, waarachter magnolia’s en andere sierlijke bomen en struiken. Het opschrift: Park Hotel San Michele riep herinneringen op aan vervlogen tijden waarin families van adel verkoeling zochten onder een reusachtige pergola van wilde wingerd, of in het zwembad dat omgeven was door olijfbomen en comfortabele ligstoelen. Een luxueus, op het randje van decadent lustoord, waar we nooit zouden komen omdat het eigenlijk te sjiek was en we het vast niet konden betalen. Toch liepen we er gisteren naar binnen, omdat onze buurvrouw, boerin Franca ons had gezegd dat het restaurant het allerbeste was uit de streek. Ze kende bovendien de eigenaar en wilde het ook wel even voor ons bespreken.

We liepen langs reusachtige vertrekken met lange rijen strak gedekte tafels, maar die waren bestemd voor grote gezelschappen, zoals bij trouwpartijen. We werden verzocht in een klein zaaltje zonder ramen plaats te nemen. Ik werd er licht claustrofobisch, maar er stond een fraaie bokaal met gekleurde bloemen op tafel en we werden ontvangen door de maître, een klein, wat ouder maar daarom niet minder kwiek mannetje dat er zin in had.

We konden kiezen uit twee soorten antipasti: di mare (vis) en di terra (van het land). We kozen voor een combinatie van de twee. Van de eerste categorie kregen we: rauwe, gemarineerde tonijn, zalm en zwaardvis (de laatste met kleine stukjes meloen), gekookte grote garnalen met heel even gestoomde worteltjes en courgette, gefrituurde pijlstaartinktvis en garnalen, gegratineerde mosselen en gebakken scholfilets. Het waren grote porties, maar omdat alles van uitzonderlijke kwaliteit was aten we bijna alles op.

Op dat moment vroeg de maître of we ook nog een primo wilden. Omdat we ons in een genietende roes bevonden zeiden we ja, maar toen vervolgens de afdeling ‘terra’ werd aangedragen, begrepen we dat de vraag op een strategisch moment was gesteld. Er verschenen namelijk: beignets van pompoen, kroketjes van courgette in bechamelsaus, kleine panzerotti, gefrituurde courgettebloemen, kleine mozzarellaatjes (‘een uur geleden gemaakt’) verse, belegen en oude kaas, quiche, focaccia, plakjes salami en capocollo. Eigenlijk konden we niet meer, maar we zaten nog steeds in die roes dus de ook de primo (perfecte cavatelli met venusschelpen) kreeg ons niet klein.

Nu hadden we alleen nog plek voor koffie. Toch wilde de maître ook nog even de dolce laten zien, we hoefden alleen maar te kijken. Dat mocht, al had ik de satanische flikkering in zijn ogen wel degelijk opgemerkt toen hij het voorstelde. En inderdaad konden we ze niet weerstaan: de profiteroles, de vol au vents met zachte creme, de amandelkoekjes en goddelijke bocconotti. Van die laatste stuur ik je het recept, samen met een foto van de geweldige koks die we echt even persoonlijk wilden ontmoeten en bedanken. Voor al dit lekkers betaalden we inclusief wijn 30 euro pp. Franca had gelijk: San Michele Park Hotel heeft het beste restaurant uit de streek.

Tanti baci,

Frans

Ciao fratello,

Bij een eetzaal zonder ramen zou ik zeker rechtsomkeert maken. Ook al staat er een bloemstuk. Goed dat jullie -dankzij Franca- hebben doorgezet, het ene gerecht leek nog lekkerder dan het ander. Maar zou je er nog een keer gaan eten? Je wil toch ook een beetje gezelligheid en reuring om je heen? Het klonk een beetje alsof jullie de enige gasten waren. Ik stel voor dat je eens een goed gesprek gaat voeren met de leiding van dit hotel. Dat er echt, naast de accommodatie voor bruiloften en partijen, een behoorlijke eetzaal voor passanten moet worden geopend. Desnoods een tuinhuis. Zeg maar dat je zuster over een paar maanden langs komt ter inspectie.

Liefs

Karin