Bistecca alla tartara – Tartaar van Romina

Onze vriendin Romina woont in een trullo met veertien torentjes. Op het grote stuk land daaromheen lopen een stuk of vijftien paarden en een paar koeien. Een keer per jaar wordt er een paard geslacht. Eigenlijk mag dat niet, althans niet zonder officiële vergunningen, die handen vol geld kosten. Daarom belt Romina een bevriende slager die het beest  illegaal slacht. Een dag later wordt er een kleine  slagerij in een van de torentjes georganiseerd. Romina belt al haar vrienden en nodigt ze uit om vlees te komen kopen. Daar is veel animo voor want het is moeilijk om aan vlees  te komen zonder hormoonbehandelingen en van beesten die hun hele leven op groene weiden hebben lopen grazen. Romina is er niet gerust op dat haar telefoon niet wordt afgeluisterd, dus zegt ze meestal zoiets als: “kom even langs, er is iemand overleden hier” Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Sinds een paar jaar heeft Romina haar vriendin Cieta in huis. Cieta loopt tegen de negentig en omdat er hier geen echte bejaardenhuizen zijn heeft ze Romina gevraagd om haar laatste jaren bij haar te mogen slijten. Romina is blij met Cieta, want niet alleen heeft ze wat aanspraak maar bovendien krijgt ze Cieta’s pensioen en hoeft ze niet meer ’s morgens om drie uur op te staan om vervolgens de hele dag gebukt op een groot veld broccoli te staan oogsten. De laatste tijd ging het een stuk minder goed met Cieta. Ze wilde niet meer uit haar bed komen en lag de hele dag een beetje te jammeren. We waren bang dat het wel eens snel met haar afgelopen zou kunnen zijn. Toen Romina ons gisteren belde om vlees te komen kopen kon ze dan ook niet de gebruikelijke code hanteren, al waren we waarschijnlijk toch meteen naar haar toegegaan om haar te condoleren. Gelukkig konden we daarentegen uit puur bloeddorstige motieven naar Romina rijden. We waren niet de enigen. Er stonden al een stuk of vier auto’s op het terrein en een paar klanten stonden buiten te wachten tot ze aan de beurt waren. Binnen in de trullo stond een toonbank, een weegschaal, een snijmachine en een gehaktmolen. De reusachtige slager die met eindeloos geduld en precisie alle stukken vlees afsneed paste er nog maar net bij. Quirico heet hij en als je aan het prototype van een Italiaanse slager denkt dan zie je hèm voor je. We kochten gehakt, een paar karbonades, heel veel spiervlees voor de “spezzatino” en bovendien kreeg ik een heleboel botten mee om bouillon van te trekken. Het gehakt eten we vandaag rauw, als tartaar.