Bietole al forno – Snijbiet uit de oven

Ciao fratello,

Een meisje in mijn klas vertelde dat ze iedere ochtend ontbijt met quinoa. Nu had ik nog nooit van quinoa gehoord, dus ik vroeg haar wat het was. ‘Je wordt er mooi en sterk van’, vertelde ze. ‘Het is een soort pap en de indianen aten het ook’. Ik geloofde mijn leerling meteen, want zij is met haar lange, ravenzwarte haren zelf een squaw in de dop. De volgende dag nam ze op mijn verzoek een pakje indianenpap mee naar school. Op de verpakking las ik dat quinoa een aan onze spinazie verwante plant is, die door de Inca’s al meer dan 5000 jaar wordt verbouwd. De indianen noemden het wondergraan, omdat het zo waanzinnig veel eiwitten, mineralen, vitaminen en plantaardige vetten bevat. Je kookt één deel quinoa op twee delen water gedurende 5 minuten, en dan laat je het nog 10 minuten wellen. Kook je het in melk, dan kun je er pap, of met vruchten en noten een soort muesli van maken. In water gekookt is het vergelijkbaar met couscous. Fruit het spul met een uitje en een courgette, doe er wat maiskorrels doorheen en je hebt kleurrijk alternatief voor rijst. Inmiddels ben ik ook fan van dit krachtvoer, vooral vanwege de knapperige structuur. Bovendien, wie wil er niet mooi en sterk worden?

Liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Leuk, wanneer je als juf nog wat kunt leren. Als je wilt kun je de volgende les aan de kinderen vertellen: dat quinoa niks anders is dan het zaad van Ganzenvoet (Chenopodium). Er bestaan wel honderd soorten, waaronder de stinkende ganzenvoet, de welriekende ganzenvoet, de zeegroene ganzenvoet en de Brave hendrik. En als je ze echt plat wilt krijgen kun je ook nog vertellen dat die laatste in het Latijn Bonus Henricus heet. Een ander lid van de amarantenfamilie, waarvan vooral het blad hier heel veel in de keuken wordt gebruikt, is bietola, snijbiet. Anna kwam vandaag nog met een grote bos ervan terug uit het land. Het is een smakelijke vervanger van spinazie, die overal in het wild groeit en minder zanderig is. Als je het in je tuin wilt zaaien hoeft dat maar één keer want het komt ieder jaar terug. Het is een van de talloze wilde planten die hier op het ogenblik, in de nazomer, wordt geoogst. Antonietta, een vriendin van ons uit Ceglie, mijmert vaak over hoe ze als kind uitkeek naar 16 augustus. Dan werd het feest van San Rocco gevierd. ’s Avonds was er vuurwerk. En als dat afgelopen was ging iedereen naar huis, laadde zijn paard en wagen vol met familie en al het andere dat er nodig was en trok de stad uit. Ceglie liep letterlijk leeg en de mensen bleven tot het einde van de maand september op het platteland wonen om alles wat er groeide te oogsten: amandelen, kastanjes, walnoten, granaatappels, kweeperen, vijgen en allerlei soorten wilde groenten waaronder dus ook de snijbiet. En natuurlijk de druiven voor de vendemmia. Bij muziek van een organetto, een klein soort trekharmonikaatje werd er gedanst. En natuurlijk geschranst. Er werd overvloedig gedronken van de laatste zelfgemaakte wijn van het jaar daarvoor. Vaak deden ze een paar blaadjes selderij in het glas, omdat dit het alcoholpercentage omhoog zou brengen. Maar het is waarschijnlijker dat het de smaak van de wijn een beetje moest verdoezelen, omdat die na een jaar al wat zuur begon te worden.

Tanti baci,

Frans